Pochodzenie niemieckich nazwisk (Deutsche Familiennamen)

Pierwsze europejskie nazwiska pochodzą z północnych Włoszech z około 1000 r. Używanie nazwisk stopniowo zaczęło rozprzestrzeniać się na kraje germańskie i resztę Europy. Około roku 1500 użycie takich nazwisk jak Schmidt, Petersen, czy Bäcker było na porządku dziennym w niemieckojęzycznych regionach Europy. To dzięki Soborowi Trydenckiemu (1563), który ustanowił, że wszystkie katolickie parafie muszą zachowywać dokumentacje o chrztach, prześledzenie historii nazwisk jest o wiele łatwiejsze.

Wiele nazwisk pochodziło od miejsca pochodzenia, np. Frankfurter, Berliner, Austerlitz, czy Heilbronner. Niektóre nazwiska pochodziły od przezwisk, lub cech charakterystycznych danej osoby: Hirsch (jeleń), Eberstark (silny jak dzik), Grün (zielony).

Końcówki nazwisk często mówią nam o ich pochodzeniu, i tak końcówka –ke/-ka, np. w nazwiskach Rilke, Kafka, Krupke, Mielke, Renke, Schoepke – wskazuje na korzenie słowiańskie, chociaż dziś są częste w Niemczech. Pochodzą one jednak ze wschodnich części Niemiec i terenów Polski wówczas kontrolowanych przez Prusy, np. z Pomorza.

Zamożniejsze rodziny otrzymywały ładnie brzmiące nazwiska, które podkreślały ich status, np. Goldstein (złoty kamień), czy Rosenthal (różana dolina). Niezbyt zamożne osoby przyjmowały nazwiska od wykonywanych zawodów: Zimmerman (stolarz), Schuhmacher (szewc), Bauer (rolnik), Kantor (organista kościelny i osoba prowadząca chór), Schneider (krawiec), Bäcker (piekarz) czy Koch (kucharz). W tym kontekście powiedzenie: “Powiedz mi jak się nazywasz, a powiem Ci kim jesteś”, ma sens.

Jak zrozumieć Niemca? Kurs niemieckiego nastawiony na komunikację: współczesny język, informacje o kulturze i obyczajach. LINK SPONSOROWANY