mamwiedze.pl

Porządek dorycki, najstarszy, był prosty i prawie pozbawiony zdobień. W porządku jońskim kolumny były żłobkowane, kapitel, czyli głowica, był ozdobiony wolutami, inaczej zwanymi ślimacznicami, a gzyms bogato zdobiony. Najbardziej rzeźbiarski, dekoracyjny był porządek koryncki. Głowica kolumny miała kształt kielicha z dwoma rzędami liści akantu, a na gzymsie malowano pasy meandrów lub palmet. Poza kolumnami w porządku tym pojawiły się kariatydy, czyli rzeźbione kobiece figury, stanowiące podporę architektoniczną.

Funkcję reprezentacyjną w prywatnym domu Rzymianina pełniło atrium - pomieszczenie otwarte z góry, a raczej dziedziniec oświetlony dużym otworem w dachu, często z basenem (impluvium) wyłożonym tufem wulkanicznym, z fontanną pośrodku. Podłoga atrium była ozdobiona płytkami z terakoty lub różnobarwnego marmuru, często mozaikowo, a ściany pokrywano malarstwem ściennym. We wnętrzu ustawiano marmurowy stół ze świecznikami, posągi i popiersia, wieszano też kolorowe zasłony.

Przepych czy prostota? Zaprojektuj wnętrze w swoim stylu. Kurs projektowania wnętrz: nauka projektowania, historia architektury wnętrz i ciekawe rozwiązania. LINK SPONSOROWANY

Mozaika była znana już w starożytności, ale najpiękniejsze mozaiki powstały w architekturze bizantyjskiej. Można je podziwiać m.in. w kościołach Rawenny - przez 200 lat najdalej wysuniętym na zachód przyczółku cesarstwa wschodniorzymskiego. Dekoracja wnętrz bizantyjskich oszałamiała ilością złoceń i kompozycji mozaikowych, luksusowych wyrobów rzemiosła artystycznego z kości słoniowej, laki, złota, szlachetnych kamieni i jedwabnych tkanin. Mozaika pokrywała nie tylko posadzki, ale także ściany, kopuły, łuki i kolumny. W kolorystyce dominowało złoto uzupełniane czerwienią, zielenią i granatem.

Rozeta to motyw stylizowanej, rozwiniętej róży. W XVIII i XIX w. była popularna jako kompozycja roślinno-kwiatowa w formie stiuku dekorującego centralnie plafon lub sufit. Jednak najpiękniejsze są rozety gotyckie, które miały formę dużego kolistego okna wypełnionego bajecznie kolorowym witrażem lub skomplikowanymi formami misternych maswerków z kamienia i cegły. Najsłynniejsza jest rozeta w katedrze Notre Dame w Chartre, która ma aż 12,5 m średnicy.

Intarsję znano już w starożytności, ale powszechnie wprowadzono ją do mebli epoki renesansu, a to dzięki wynalezieniu maszyny do cięcia forniru. Było to istotne osiągnięcie stolarstwa renesansowego, bo wiciowe motywy dwubarwnej intarsji rozwinęły się w intarsje bardzo skomplikowane - figuralne, groteski i arabeski. Intarsjowane meble z przedstawieniami krajobrazów, obrazów historycznych czy martwej natury były szczególnie popularne we Włoszech i w Niemczech w XVII wieku, a w XVIII w. - we Francji i Anglii jako markieteria.

odpowiedź prawidłowa: kominek

W średniowiecznej łacinie „caminata” oznaczało izbę z paleniskiem, zatem w historii wnętrz termin „komnata” oznacza pokój z kominkiem lub izbę mieszkalną w zamku, pałacu urządzoną z przepychem, ale przede wszystkim opalaną. Najładniejsze kominki budowano w renesansie - ich duża bryła dochodziła aż do stropu, miała gzymsy i kolumienki, była zdobiona motywami roślinnymi, herbami i groteskami. Z czasem wymiary kominków się zmniejszyły. Do wyposażenia kominka należały często misternie kute żelazne uchwyty, pogrzebacze i wilki na drewniane szczapy.

Zaprojektuj pokój z kominkiem! Kurs projektowania wnętrz: praktyczne rozwiązania, nauka projektowania, historia architektury wnętrz. LINK SPONSOROWANY

Kurdybanictwo (kordybanictwo) wywodzi się z Bliskiego Wschodu, w średniowieczu rozwinęło się w hiszpańskiej Kordobie, a w renesansie - już w całej Europie. Kurdybany były używane przede wszystkim na barwne, zwłaszcza złote obuwie i ubiory, ale także jako tapety naścienne i obicia mebli, szczególnie krzeseł i skrzyń, które dodatkowo zdobiono nabijanymi mosiężnymi gwoźdźmi.

Najpełniejszy wyraz sztuka islamu osiągnęła w architekturze tworzonej przez Maurów w Hiszpanii. Perłami architektury mauretańskiej są pałac Alhambra w Grenadzie i alcazary w Sewilli, Segowii i Toledo. Zachwyt budzi układ wnętrz, przedzielonych misternie kutymi kratami i ażurowymi parawanami. Z powodu religijnego zakazu przedstawiania w sztuce istot żywych, w sztuce mahometańskiej rozwinęła się fantastyczna, wręcz bajkowa dekoracja płaszczyznowa, skomponowana ze splecionych ze sobą motywów geometrycznych i roślinnych. Bogatą aranżację wnętrz dopełniało kolorowe światło, zapach kadzideł i szum fontann.

Japońskie domy były parterowe, o prostej, wręcz surowej bryle, ale wnętrza były niezwykle funkcjonale dzięki mobilności, którą uzyskiwano za pomocą rozsuwanych drzwi, lekkich, ażurowych ścianek i rozstawianych parawanów z ręcznie malowanego jedwabiu. Wnętrza zdobiono głównie sztychami, ceramiką i ślicznymi, drobnymi meblami z laki oraz  papierowymi lampionami. W ornamentyce dominowała natura - pejzaże z ptakami, drzewami i kwiatami.

Nowoczesne wnętrze? Zaprojektuj je samodzielnie! Praktyczny kurs projektowania wnętrz: nauka projektowania, ciekawe przykłady i "triki" architekta wnętrz. LINK SPONSOROWANY

Buduar to najbardziej charakterystyczna forma wnętrza utrzymanego w stylu rokoko. Barokowa sztywność i przepych ustąpiły miejsca komfortowi i subtelnemu wyrafinowaniu w tym niewielkim pokoiku dla pań. Był usytuowany między sypialnią a salonem, wytwornie umeblowany sofami, fotelami, stoliczkami i biureczkami, zdobiony bukietami kwiatów, bibelotami i obrazami, najczęściej o tematyce sentymentalno-erotycznej.

Secesja zrodziła się na przełomie XIX i XX w. z opozycji wobec akademizmu, który patronował naśladownictwu dawnych stylów i eklektyzmowi. Szukano art nouveau, własnego stylu nadchodzącej epoki, dlatego niechętnie sięgano do jakichkolwiek wzorców. Jedyną inspiracją były odkrycia archeologiczne z okresu kultury kreteńsko-mykeńskiej i sztuka Japonii. Asymetria, płynna kaligraficzna linia, motywy roślinne, egzotyczne ptaki i motyle to najważniejsze cechy i motywy secesji. Jednak główną zasadą było dążenie do stylowej jedności architektury, sztuki i rzemiosła. Wnętrza secesyjne są jej pełną realizacją.

Najstarsze witraże pochodzą z X w., jednak dopiero gotyk dał duże możliwości stosowania witrażu z powodu znacznie większych otworów okiennych. Najbardziej podziwiane są przepiękne witraże katedr francuskich. Technika witrażowa była trudna i kosztowna, ale po wielu latach, na przełomie XIX i XX w. Tiffany spopularyzował witraż, upraszczając klasyczną technikę poprzez zastąpienie ołowiu miedzianą blachą i cynowym lutem. Pozwoliło to wykonywać delikatne obrazy, a także klosze słynnych lamp Tiffany`ego. Dzisiaj amerykańska technika witrażowa jest traktowana jako popularne hobby.

De Stijl to awangardowe holenderskie ugrupowanie artystów, działające w latach 1917-31, na czele którego stali Theo van Doesburg i Piet Mondrian. Za podstawę w projektowaniu architektury, także wnętrz, De Stijl uznało równowagę między przestrzenią, formą i barwą. We wnętrzach wprowadzano proste, geometryczne podziały, a kolorystyka była rygorystycznie ograniczona do bieli i szarości dzielonych liniami czerni, czerwieni, żółci i błękitu.

odpowiedź prawidłowa: lambrekin

Lambrekin był szczególnie popularny w XVI-XVIII w. jako obramowanie baldachimów nad łóżkami i jako górna część zasłon. Był dodatkowo zdobiony frędzlami, chwostami lub galonami z metalowych bądź metalizowanych nitek. Ornament w kształcie lambrekinu był stosowany w barokowej dekoracji kamiennej, drewnianej i w stiuku, wieńcząc górne partie mebli, ołtarzy i ambon.

Putto to element dekoracyjny, częsty w sztuce i rzemiośle, przedstawiający małego, nagiego, pulchnego chłopca. W antyku było to wyobrażenie Erosa, Kupida - jako uskrzydlonego dziecka, często z łukiem i strzałą (amorka). Terminem tym określa się także postacie małych aniołków, cherubinków. Putta były bardzo popularne w malarstwie, rzeźbie i zdobnictwie mebli w okresie renesansu, baroku i rokoka.

Plafon to pole dekoracyjne w centralnej części sufitu, najczęściej zdobione jako malowidło na tynku, jako przytwierdzone do sufitu malowidło olejne na płótnie, albo jako dekoracja stiukowa. Plafon mógł być zarówno kompozycją figuralną, jak i ornamentalną. Czasami miał ramę wykonywaną inną techniką niż właściwa kompozycja. Plafony istniały już w starożytności, ale najwspanialsze są późnorenesansowe i barokowe plafony iluzjonistyczne o tematyce mitologicznej, alegorycznej lub mitologicznej. W XIX w. bardzo popularne były plafony ozdobione sztukaterią.

odpowiedź prawidłowa: to wynalazek rokokowy

Papierowe tapety były nowością w późnym baroku. Do tego czasu ściany zdobiono obiciem z tkanin (tapiseria) lub skóry (kurdyban). Tapety rozpowszechniły się w XVIII w. pod wpływem sprowadzanych z Chin malowideł wykonanych na papierze i zaczęły królować właśnie w rokokowych wnętrzach. Dominowały pastelowe odcienie jasnego błękitu, różu, jasnej zieleni i bieli - wszystko bogato zdobione złoceniami. Pierwsze były malowane ręcznie, a potem wzory odbijano z klocków drzeworytnicznych i płyt metalowych.

Maureska, moreska - mimo że wywodzi się z kręgu kultury hellenistycznej - wykształciła się w sztuce islamu, a w Europie była powszechna w renesansie, szczególnie w rzemiośle artystycznym jako dekoracyjny wzór marmurowych mozaik, intarsji, haftu itp. W przeciwieństwie do groteski i arabeski - poza elementami roślinnymi nie pojawiały się w niej żadne motywy figuralne i zwierzęce (jak to w sztuce mahometańskiej). Bogata ornamentyka jest charakterystyczna dla kultur o wysokim poczuciu dekoracyjności, do których należy sztuka ludów pierwotnych, kultura Wschodu i sztuka ludowa.

Meander to geometryczny ornament ciągły z linii rytmicznie załamującej się pod kątem prostym. Mimo że etymologia słowa jest związana z grecką i łacińską nazwą rzeki w Azji Mniejszej (obecna nazwa Menderes) o bardzo krętym biegu, meander pojawił się już w paleolicie, kiedy stosowano ciekawą ornamentykę, szczególnie geometryczną. Meander zwany jest też cygańską drogą lub manowczykiem. W starożytnym Egipcie najbardziej popularna była dekoracja roślinna, a w antycznej Grecji rozwinęły się już wszystkie typy ornamentów: wiele odmian wzorów geometrycznych (w tym słynny grecki meander), a także roślinnych, figuralnych i zwierzęcych.

odpowiedź prawidłowa: inkrustacja

Inkrustacja to barwne zdobienie twardej powierzchni kamiennej, drewnianej lub metalowej różnymi innymi cennymi materiałami. Technika ta pojawiła się już w starożytności 5 tysięcy lat temu. Sumerowie i Egipcjanie stosowali ją w okładzinach z marmuru, była wykorzystywana w starożytnym Rzymie i we wczesnym średniowieczu. Inkrustowane kompozycje powstawały z motywów geometrycznych, roślinnych, przedstawiały sceny figuralne i pejzaże. Później bardzo popularne było zdobienie przede wszystkim mebli i wyrobów rzemiosła artystycznego.