mamwiedze.pl

Kolor czerwony symbolizuje w Chinach szczęście, dlatego na czerwono maluje się nie tylko amulety i różne ozdoby, ale i elementy architektury. W chińskiej kulturze czerwień symbolizuje też nowe życie i pomyślność, dlatego panna młoda nosi czerwoną szatę. Diametralnie odmienną symbolikę ma czerwień w mitologii celtyckiej – oznacza nieszczęście i przelaną krew. W Biblii czerwień jest symbolem grzechu, pokuty i krwawej ofiary.

Biel jest symbolem śmierci i żałoby w kręgu kultury muzułmańskiej i na dalekim Wschodzie. W Chinach trumna jest okryta kolorowym materiałem, aby dusza radośnie przechodziła do następnego życia, ale kondukt żałobników ubrany jest na biało. Podobnie było u chrześcijan do VI wieku, zanim święty Benedykt jako symbol żałoby ustanowił w swoim zakonie czerń. Biel symbolizowała żałobę także w dawnej Słowiańszczyźnie i na dworze francuskim.

W Indiach podczas ceremonii zaślubin na żółto ubrani są kapłani i panna młoda także powinna wystąpić w tradycyjnym żółtym sari. Istniał też zwyczaj, że aby odpędzić złe duchy, przez sześć dni poprzedzających ślub narzeczona nosiła żółte szaty. W braminizmie kolor żółty jest symbolem świętości, podobnie jak kolor złoty. Żółte tuniki nosił Budda, gdy oddawał się medytacjom o mądrości duchowej. Na żółto malowano też dachy domów, aby kolor ten chronił przed nieszczęściem.

Tyrska purpura to kolor najdroższego starożytnego barwnika uzyskiwanego z czerwonych ślimaków. Sztuka barwienia purpurą zrodziła się w Fenicji. W Izraelu purpurowe były szaty arcykapłańskie, obity był nią tron Salomona. Purpura była synonimem bogactwa i luksusu. W Rzymie na szaty tego koloru mogli sobie pozwolić tylko cesarze. Także bogowie byli przedstawiani w ubiorach malowanych purpurą. Do dzisiaj jest ona uznawana za kolor królewski, oznaczający dostojeństwo i panowanie.

Powinno być: „niebieskie”. Na Wschodzie do dzisiaj uważa się, że błękit chroni przed złym spojrzeniem, jednak jednolite uniformy w komunistycznych Chinach były szyte z niebieskiego drelichu, ponieważ kolor ten symbolizował równość wszystkich ludzi. Do tego noszono czerwone rewolucyjne dodatki, tj. wstążeczki i chusty, a także transparenty i flagi. Każdy Chińczyk musiał nosić przy sobie „małą czerwoną książeczkę” napisaną przez Mao Tse Tunga.

Powinno być: „kolorami tęczy”. Pannę symbolizowała tęcza, Barana – czerwień, Byka – ciemna zieleń, Bliźnięta – brązowy, Raka – srebrny, Lwa – żółty, Wagę – zieleń, Skorpiona – cynobrowy (tzw. chińska czerwień), Strzelca – niebieski, Koziorożca – czarny, Wodnika – szary, a Ryby – morski błękit. Określone kolory skojarzyli Grecy także ze stronami świata, porami roku, zjawiskami klimatycznymi, żywiołami, planetami, metalami, kamieniami i wpływem na poszczególne części ciała oraz na charakter i nastrój człowieka.

Symbolika barw w astrologii. Kurs astrologii: horoskop urodzeniowy, znaki Zodiaku, interpretacja horoskopów. LINK SPONSOROWANY

Powinno być: „szary”. Szary nie pojawiał się nie tylko w sztuce średniowiecza, ale także renesansu i baroku. Wieki średnie tylko błękit uznawały za wyłącznie pozytywny, bo symbolizował pierwiastek duchowy, reszta kolorów miała wartość ambiwalentną. Np. czerwień mogła oznaczać władzę, mękę, okrucieństwo, rozpustę (jako ciemna czerwień kardynalska lub jasna czerwień szat – grzesznicy i pokutnicy – Marii Magdaleny). Czerń zaś była symbolem pogaństwa, zła i grzechu, ale też pokory, wyrzeczenia i żałoby (czerń diabelska i czerń sutanny).

Potrafisz odczytywać symbole? Kurs Tarota - odczytywanie symboliki kolorów, liczb oraz znaczenia poszczególnych kart Tarota. LINK SPONSOROWANY

Powinno być: „żółty”. Żółć od czasów najdawniejszych miała symboliczną wartość złota, reprezentując wiarę, mądrość i chwałę. Jednak około XII wieku stała się symbolem fałszu (może dlatego, że Maurowie, którzy opanowali chrześcijańską Hiszpanię, dla ochrony przed złem ubierali się na żółto). W sztuce pojawiły się żółte szaty Judasza, a w niektórych krajach Żydzi musieli nosić żółte kapelusze. W renesansie suknie włoskich kurtyzan naznaczone były na żółto (zdrada małżeńska), a we Francji na ten kolor malowano drzwi skazanych za zdradę.

Powinno być: „mężatka”. Do XVIII wieku w Polsce używano określenia „białogłowa, białka”, nazywając tak kobiety zamężne, a to dlatego, że od czasów lechickich mężatki nosiły biały zawój (podwikę). Najdłużej określenie „białka” na żonę (i kobietę w ogóle) zachowało się na Kaszubach. Określenie „kobieta”, które pojawiło się w XVI wieku, było obelżywe, zwłaszcza wobec panny, bo oznaczało niewiastę prowadzącą rozwiązły tryb życia. Dopiero od XVIII wieku stało się neutralne.

Powinno być: „gotowało się na piecu”. Czerń jako symbol żałoby zapożyczyli Rzymianie od Egipcjan. W kulturze europejskiej i amerykańskiej funkcjonuje to do dziś, kojarząc się negatywnie, np. mówimy: „czarny dzień, czarna lista, czarna owca”. Te skojarzenia nie dotyczą „czarnej izby”, bo był to w dworze szlacheckim i chłopskiej chacie osmolony sadzą i dymem pokój, w którym stał piec. Prowadziło się w niej gospodarstwo, wychowywało dzieci i przebywało na co dzień. Natomiast reprezentacyjny i odświętny charakter miała „biała izba”, zwana też „świetlicą”.

Powinno być: „czerwony”. Czerwień jest kolorem najbardziej jaskrawym, a w niektórych językach synonimem koloru czy piękna. Jako barwa najbardziej oddziałująca na psychikę jest też kojarzona z aktywnością, pasją, gorącymi uczuciami – płomienną miłością i gniewem. Jako symbol życia stała się jednocześnie symbolem jego ratowania poprzez działalność charytatywną czy w organizacjach medycznych. W niektórych krajach Afryki czerwień symbolizuje jednak nie tylko życie, ale i jego utratę, dlatego jest kolorem stroju żałobników. Podobnie jest w Japonii – czerwień to kolor pogrzebu.

Powinno być: „zazdrość”. Na całym świecie czerwona róża oznacza miłość. Biała róża mówi: „jestem godny Ciebie”, symbolizując młodą miłość, szacunek i lojalność, pomarańczowa oznacza sympatię i niepewność, różowa – przyjaźń, a żółta oznajmia: „jestem zazdrosny”, choć zaczęto ją też uważać za symbol troski, przyjaźni i radości.

Powinno być: „zielony”. Zieleń to barwa roślin, wody, życia, symbol odrodzenia, nieśmiertelności, kolor harmonii, a przede wszystkim nadziei. Jednak w sztuce średniowiecznej zieleń miała też znaczenie skrajnie negatywne jako kolor trucizny i oczu istot demonicznych. Pochodzące ponoć z piekła zielone szmaragdy wprawiano jako oczy szatana lub innych demonów w posągi lub malarstwo ołtarzowe. Uważano też, że ubieranie się w zieleń ściąga złe moce i pecha. Zieleń symbolizuje też przypadkowość losu, co widać na boiskach, stołach bilardowych i stolikach karcianych.

Jeszcze do niedawna w Małopolsce i na Podlasiu niebieska chata oznaczała, że zaprasza się chętnych do ożenku, bo w rodzinie jest panna na wydaniu. Czasami malowano tylko framugi okien i drzwi. Na południu i na wschodzie Polski błękit symbolizował panieństwo. W czasie chrztu becik dziewczynek nakrywano błękitną kapką. Inaczej było w Wielkopolsce – kapka dziewczynek była różowa, a błękit był zarezerwowany dla małych chłopców. Obecnie przeważa zwyczaj ubierania dziewczynek na różowo, a chłopców – na niebiesko.

Powinno być: „zielony”. Dopiero od końca XVIII wieku możemy mówić o fladze państwowej jako symbolu państwa i narodu (wcześniej istniały tylko flagi monarchii czy sił zbrojnych, bandery miast i różnych związków). Zieleń to ulubiony kolor Mahometa, dlatego pojawia się na wielu flagach państw islamskich. Na flagach afrykańskich często występuje czerń, a kolory słowiańskie to biel, czerwień i błękit.

Nic dziwnego, że Judasza wyróżniano spośród uczniów Jezusa rudym kolorem włosów, skoro w Apokalipsie św. Jana pojawia się rudy smok, a w średniowieczu pomarańczowy uważano za zaciemnione światło Boże, kolor piekła i szatana (przedstawianego jako rudą wiewiórkę i lisa). Rudy do dziś kojarzony bywa z fałszem i chytrością. Jednak uważa się też, że pomarańczowy to kolor życzliwości, gościnności i małżeństwa, a przede wszystkim pozytywnej energii, przedsiębiorczości i przygody.

Diament jest idealnym wyobrażeniem bieli i wartości, które symbolizuje – czystości i doskonałości. Jest też kamieniem najbardziej twardym i trwałym. Z tych właśnie powodów jest najpopularniejszym kamieniem w pierścionkach zaręczynowych. Diamentowi patronuje słońce – siła niezniszczalna, stojąca na straży wierności i nierozerwalności związku kobiety i mężczyzny. Młode mężatki od zdrady uchroni rubin, a koral pobudza miłość, a blednie, gdy miłość wygasa (oba dały nazwy specyficznym odmianom czerwieni).

W naszej kulturze zieleń symbolizuje niedojrzałą młodość, nadzieję, podróż oraz rozczarowanie i właśnie rozpacz. Śnić na zielono oznacza też, że w realnym życiu mało uwagi poświęcamy codzienności i sprawom przyziemnym. Jednak rzadko mamy kolorowe sny, bo większość z nas śni w barwach szaroburych.

Powinno być: „żółty”. W latach 80. fundacja amerykańskiego kolarza Lance’a Armstronga zapoczątkowała sprzedaż silikonowych żółtych bransoletek – od koloru koszulki walczącego z rakiem wielokrotnego zwycięzcy Tour de France. Dziś czerwone bransoletki wyrażają solidarność z chorymi na serce i AIDS, różowe wspierają walkę z rakiem piersi, złote – rakiem u dzieci, biało-czarne – sprzeciw wobec rasizmu, a pomarańczowe pomagają rzucać palenie i propagują życie bez tytoniu. Takim demonstracyjnym symbolem są też kolorowe wstążeczki.

Powinno być: „być smutnym”. Błękit kojarzy się z wodą, morzem i niebem (wskazuje na to etymologia polskiego słowa „niebieski”), zatem symbolizuje wszystko, co łączy się z tymi pojęciami. Jest to przede wszystkim spokój, świeżość, chłód, czystość, także nieskończoność, tęsknota, uduchowienie, wiara, a jednocześnie inspiracja, kreatywność, a nawet dynamizm. Niebieski wywołuje odprężenie, uspokaja, obniżając ciśnienie krwi, ale w nadmiarze może wywoływać smutek, tak jak w Anglikach, a nawet prowadzić do melancholii czy wręcz depresji.

Błękitny pokój? Wpływ kolorów w pomieszczeniu na samopoczucie. Kurs projektowania wnętrz: zasady aranżacji, dobór kolorów i wyposażenia. LINK SPONSOROWANY