mamwiedze.pl

Oczywiście "Modlitwa" ("Dopóki Ziemia kręci się"), którą śpiewali m.in. Stanisław Soyka, Halina Kunicka czy Sława Przybylska. Co prawa kwestia popularności jest sprawą umowną (wszak to rzecz gustu) - Polacy cenią również takie utwory mistrza z Arbatu, jak m.in. "Piosenka o robaku" czy "Piosenka o Arbacie". Z kolei "Pieśń gruzińska" uznawana jest za jeden z najpiękniejszych utworów Okudżawy.

Osłuchanie się z rosyjskim? Współczesny język, łatwa gramatyka, wspomaganie komputerem. Kurs nastawiony na komunikację. LINK SPONSOROWANY

Ałła Pugaczowa była niekwestionowaną gwiazdą radzieckiej estrady, świetnie radziła sobie również w późniejszych czasach. W ZSRR podobno furrorę robiło powiedzenie, że "Breżniew to tylko pomniejszy działacz epoki Pugaczowej". Nic dziwnego - łamiąca stereotypy, kontrowersyjna i niezwykle kolorowa, jak na owe czasy, piosenkarka do dziś jest w Rosji instytucją (sprzedaż jej płyt szacuje się na 250 milionów egzemplarzy). Dziś skończyła już karierę estradową, ma m.in. własną linię perfum i wydaje czasopismo "Ałła". Wysocki i Okudżawa też cieszyli się wielką popularnością, jednak nie w oficjalnym obiegu. Siergiej "Sznur" Sznurow z racji wieku niewiele ma wspólnego z czasami Breżniewa, no i nie jest ulubieńcem oficjeli.

Głęboko zaangażowane społecznie teksty Zemfiry sprawiają, że jest ona (jak również zespół Zemfira, z którym występuje) albo uwielbiana, albo wręcz przeciwnie. Swoją popularność w pewnym sensie „zawdzięcza” także brukowym gazetom (z którymi toczy wojnę), chętnie piszącym o jej homoseksualizmie. Julia Wołkowa i Lena Katina to oczywiście dziewczyny z popowego t.A.T.u., natomiast nieżyjąca Janka Diagilewa była uznawana za nadzieję rosyjskiej undergroundowej sceny punk.

Kurs rosyjskiego, w który się zaangażujesz! Program do nauki słówek na komputerze, łatwa gramatyka i opieka nauczyciela! LINK SPONSOROWANY

Chyba nic nie nadaje się równie dobrze na „treść” spektaklu jak utwory grupy Ленинград. Szczególnie jeśli chodzi o „poszukiwanie sensu poprzez zabijanie bezsensu” – to twórczość Leningradu i jego lidera Siergieja „Sznura” Sznurowa jest strzałem w dziesiątkę. Pozostałe zespoły – choć w swoich kategoriach również kultowe – takiego specyficznego spojrzenia na świat nie serwują.

Sznur odmówił Romanowi Abramowiczowi napisania hymnu dla Chelsea (odpowiadając „матem", czyli specyficznym, pełnym przekleństw żargonem, którym zresztą posługuje się w swej twórczości). W związku z tym mało prawdopodobne wydaje się, by jakiś koncern kosmetyczny chciał zaryzykować taką piosenkę reklamową. Podobnie jak to, że któryś z partyjnych oficjeli zgłosiłby się do Sznura z taką propozycją (przecież Leningrad miał zakaz publicznych występów w stolicy).

Дом Детского Творчества – taki „źródłosłów” podawany jest na oficjalnych płytach, choć oczywiście wielu fanów rozszyfrowuje go jako skrót od nazwy środka owadobójczego (wersja nieoficjalna). Nie wiadomo, czy członkowie grupy cenią twórczość Turgieniewa, na pewno jego nazwisko nie ma nic wspólnego z nazwą zespołu. Zdarza się jednak, że DDT rozszyfrowywane jest jako „Добрый День, Товарищи!” – to hasło można interpretować jako „stawianie się” cenzorom, ale czy na pewno?

Nazwę Lube (Любэ) łączy się z młodzieżową subkulturą "Lubierów" występującą w podmoskiewskich miejscowościach w połowie lat 80. zeszłego wieku (w tym także w miejscowości Lubierce). Chłopaki jednak nie są okrętem flagowym ideologii „Lubierów” – ich twórczość odzwierciedla raczej tęsknoty przeciętnego Rosjanina. W tym również za militarną potęgą ZSRR (stąd wojskowe konotacje). Mówi się, że Lube to ulubiony zespół Putuna. Spośród naszych polityków do fascynacji ich twórczością przyznaje się Michał Kamiński z PiS. Pozostałe zespoły, z różnych względów, mają wyrazisty image, ale żaden nie oscyluje wokół historycznej nostalgii za wielką Rosją.

Kurs rosyjskiego, który polubisz: praktyczne zeszyty, nagrania audio, multimedialny program do nauki słówek i opieka nauczyciela. LINK SPONSOROWANY

Oczywiście chodzi o zespół t.A.T.u. (wcześniej Tatu), którego twórcą (pomysłodawcą i strategiem) był psycholog Iwan Szapowałow. To on uznał, że można odnieść sukces, i to międzynarodowy, tworząc od podstaw duet, którego wyróżnikiem będzie nie tyle muzyka, ile nieodłączna atmosfera skandalu. Znalazł dwie młodziutkie wokalistki Julię Wołkową i Lenę Katinę i „wpasował je” w wizerunek dwóch młodych, zbuntowanych lesbijek. Dziewczyny rzeczywiście zrobiły karierę, a ich popularność nie osłabła nawet wówczas, gdy okazało się, że ich „homoseksualizm” jest tylko marketingową etykietką.

Według różnych szacunków kondukt żałobny Wysockiego liczył od stu do czterystu tysięcy uczestników (pojawia się nawet wzmianka o milionie). I choć dokładna liczba żałobników nie jest znana - wydarzenie to i tak zostało uznane za rekordowe.

Anna German była chyba bardziej popularna w ZSRR niż w Polsce (wydała tam 6 albumów). Kiedy w 1977 roku śpiewała w finale festiwalu „Pieśń roku”, publiczność dała takie owacje, że – choć takie rzeczy nie były praktykowane z powodu twardych reguł telewizyjnych – zezwolono jej na bis.

Tę piosenkę Violetta Villas brawurowo wykonała m.in. w filmie Jerzego Gruzy „Dzięcioł”. „Oczy czarne” zostały napisane w połowie XIX wieku przez Jewhena Hrebinkę, który „zatopił się w oczach” Marii Wasiliewny Rastenberg (zresztą potem się z nią ożenił). Pieśń ta ma kilka wersji i jest wciąż jednym z najpopularniejszych rosyjskich romansów. Nie należy mylić jej z utworem, który lansowali jakiś czas temu Ivan i Delfin :). "Гори, гори моя звезда", "Отцвели хризантемы" i "Дорогой длинною" to także znakomite przykłady tzw. rosyjskich romansów.

Boys band Ласковый май był chyba najpopularniejszą grupą muzyczną czasów pieriestrojki, zjawiskiem samym w sobie – wieść niesie, że zdarzało im się jednego dnia dawać koncerty w 8 miastach. Ponoć okazało się, że udawało im się to, ponieważ... do miast tych wysyłali „kopie” zespołu (podobni fizycznie muzycy o podobnych głosach). Ten skandal miał się przyczynić do zakończenia działalności grupy. Zespół Мама został założony przez byłych członków grupy Ласковый май. Весёлые ребята wylansowała piosenkę „Розовые розы”, a Руки вверх! w czasach „Białych róż” (1988 r.) jeszcze nie istniały.

Czarny Tulipan (Чёрный тюльпан) to nazwa samolotu, który w cynowych trumnach wywoził z Afganistanu (w czasie wojny 1979-1989) ciała poległych tam żołnierzy radzieckich.

Ten przydomek Janka Diagilewa zawdzięczała nie tyle dokonaniom muzycznym (grała na basie w punkowym zespole Grażdanskaja Oborona), ile swojemu niewątpliwemu talentowi poetyckiemu (uznawana jest za poetkę punk). Niestety talentu tego nie zdążyła rozwinąć – w 1991 roku, mając 25 lat popełniła samobójstwo. Dziś uznawana jest za legendę rosyjskiego punka – większość jej nagrań i poezji ukazała się po jej śmierci. Teksty Zemfiry są także doceniane, jednak nie legendarne. Żanna Biczewska znana jest raczej jako interpretatorka pieśni ludowych, ballad i romansów, a Origa doceniana bywa za swoje popowe dokonania, zwłaszcza w Japonii, gdzie mieszka.

Jah Division (Джа Дивижн) powstała na przełomie lat 80. i 90. w petersburskim squocie. Założeniem twórców Jah Division było przeniesienie jamajskiego kolorytu na tereny smutnej Rosji. Z czasem założenia te przybrały rozmiary „ruchu Jah Division”. Dwa lata temu Gerbert Morales stworzył wspólny projekt z polską formacją Dubska – pod „wspólną” nazwą Dubska Division. K.O.T. (Комитет Охраны Тепла) na koncertach wspomaga się muzykami z Jah Division, zaś Caribace (Карибасы) to grupa ceniona za intrygujące dubowe poszukiwania (także bardzo popularna).