mamwiedze.pl

Ilość wody wyparowywanej w ciągu doby przez dorosłe drzewo wynosi średnio około 300 litrów (waha się od 100 do 450 litrów). Jednak np. ogromny klon srebrzysty w letnie gorące popołudnie może stracić nawet do 300 litrów wody w ciągu jednej godziny!

Wiele pięknych roślin znosi bez trudu niedostatek wody i składników mineralnych oraz piaszczystą glebę. Zamiast więc walczyć z niekorzystnymi warunkami siedliskowymi, można posadzić gatunki, które sobie w nich dobrze radzą. Oprócz wyżej wymienionych okresowe susze wytrzymują również katalpa bignoniowata, brzoza brodawkowata i papierowa czy robinia akacjowa, a z drzew iglastych – jodła kalifornijska, sosna czarna i sosna zwyczajna.

Chodzi o buk pospolity, kasztanowiec pospolity i jabłoń kwiecistą.

Większość gatunków drzew, a w zasadzie większość roślin, najlepiej rośnie na glebach o odczynie kwaśnym lub lekko kwaśnym (4,5 – 6,8 pH). Tylko nieliczne gatunki naszego klimatu dobrze się czują na glebach bardzo kwaśnych (pH < 4,5) i zasadowych (pH > 7,2). Gleby alkaliczne są zazwyczaj płytkie i kamieniste, ale dobrze przepuszczalne, poza tym szybko się nagrzewają – doskonale nadają się pod drzewa pochodzące z rejonów śródziemnomorskich.

Gruntowna wiedza na temat ogrodów: drzewa owocowe, warzywa, rośliny ozdobne - uprawa i pielęgnacja. Kurs ogrodniczy opracowany pod kątem prac w danym miesiącu roku. LINK SPONSOROWANY

Wiele drzew podziwiamy nie tylko ze względu na wygląd (ciekawy pokrój liści i kwiatów), ale także cenimy ze względu na ich owoce. Do tych gatunków należy dobrze znana jarzębina, czyli jarząb pospolity. To eleganckie drzewko wytwarza kiście koralowych owoców, które mają nie tylko walory dekoracyjne, ale wykorzystywane są również w przemyśle farmaceutycznym oraz stanowią przysmak ptaków.

Logiczne jest, że w małych ogrodach należy sadzić drzewa, które osiągają niewielkie rozmiary – maksymalnie do kilku metrów wysokości. Należy przy tym pamiętać, że typowe gatunki dużych drzew mają obecnie szereg odmian o znacznie słabszym wzroście, które doskonale nadają się na niewielki obszar. Np. jodła kalifornijska to piękne duże drzewo (20 – 25 m), natomiast jej karłowa odmiana ‘Compacta’ w wieku 30 lat osiąga tylko 2 – 3 m wysokości.

Jak zaprojektować mały ogród? Praktyczny kurs projektowania ogrodów: dobór roślin, aranżacja przestrzeni, oczka wodne, trawniki. Użyteczne porady i ciekawe rozwiązania. LINK SPONSOROWANY

Koniec zimy to najlepszy okres na wykonanie zabiegu cięcia, niezależnie od jego rodzaju (odmładzające, formujące, prześwietlające), gdyż nie ma jeszcze liści i widoczny jest cały szkielet rośliny. Panujące w tym okresie lekkie mrozy ograniczają rozwój szkodliwych mikroorganizmów, a nie są już niebezpieczne dla wrażliwych drzew. Niektóre gatunki, jak klony czy brzozy, puszczają soki nawet już w lutym, dlatego trzeba je ciąć jak najszybciej.

Liście produkują pokarm dla całego organizmu rośliny. Zbyt silne ograniczenie powierzchni liściowej przez przycięcie drzewa może doprowadzić do zagłodzenia organizmu i w rezultacie jego śmierci. Dlatego zgodnie ze sztuką ogrodniczą dopuszcza się maksymalne usunięcie jednorazowo do 30 proc. objętości korony drzewa.

Technika i miejsce cięcia mają zasadnicze znaczenie dla zabliźniania się ran, a więc dla zdrowia drzewa. Cięcie powinno być wykonane tuż nad naturalnym zgrubieniem u nasady gałęzi – nad tzw. obrączką, która jest miejscem tworzenia się tkanki zabliźniającej. Każde jej uszkodzenie lub pozostawienie zbyt długiego odcinka nieodciętej gałęzi powoduje niezabliźnianie się rany i w konsekwencji – rozkład drewna.

Duże drzewa iglaste, takie jak sosny, świerki, jodły, generalnie źle znoszą przycinanie grubych gałęzi. Dlatego ich cięcie powinniśmy wykonać wiosną, najpóźniej do końca kwietnia, stosując podobną technikę jak przy drzewach liściastych. Rany powstałe podczas przycinania zabliźnią się przez okres wegetacyjny.

Szybkie zasłonięcie działki ścianą zieleni gwarantują gatunki szybko rosnące, dobrze krzewiące się i – najlepiej – zimozielone. Najszybciej rośnie (ale niestety łatwo przemarza) cypryśnik Leylanda. Popularne są różne odmiany żywotnika zachodniego, świerki (serbski, pospolity, kłujący), daglezje oraz modrzewie, z tym że te ostatnie gubią igły na zimę. Z drzew liściastych natomiast – grab pospolity, wiąz pospolity, lipa drobnolistna i klon polny.

Jak zaprojektować nowy ogród? Praktyczny kurs projektowania ogrodów: dobór roślin, planowanie, budowa pergoli i oczek wodnych. LINK SPONSOROWANY

Cięcia generalnie źle znoszą drzewa o twardym drewnie, takie jak orzech, dąb, buk, jesion, oraz drzewa iglaste. Natomiast dobrze na przycinanie reagują drzewa o miękkim drewnie, jak lipa, topola, wierzba czy klon. Ale reguła ta nie zawsze się sprawdza, gdyż kasztanowiec o miękkim drewnie źle znosi cięcie, szczególnie grubych gałęzi, natomiast jesion o drewnie twardym znosi cięcia dość dobrze.

Odróżnienie rodzaju drzewa po liściach nie nastręcza zwykle większych trudności. Czasami jednak określenie gatunku w obrębie danego rodzaju jest trudne, a nawet niemożliwe bez fachowej wiedzy dendrologicznej i botanicznej. Liście kasztanowca pospolitego są dłoniastozłożone z 5 do 7 wydłużonych, odwrotnie jajowatych listków, o długości do 25 cm.

Niektóre drzewa mają tak charakterystyczny pokrój, że ich rozpoznanie nie wymaga analizy żadnych dodatkowych cech. Tak jest w przypadku jednej z odmian wiśni piłkowanej – ‘Amanogawy’, o charakterystycznym, zwartym, kolumnowym pokroju. Wiele innych gatunków drzew posiada odmiany w takiej właśnie ciekawej formie, dzięki czemu można je z powodzeniem stosować w ogrodach o ograniczonej przestrzeni.

Są to pędy platana klonolistnego.

Oprócz charakterystycznych liści drzewa posiadają typowe dla siebie pędy oraz pąki. Rozpoznanie gatunku w stanie bezlistnym jest zwykle trudniejsze i wymaga dużej wiedzy o charakterystyce drzew. Platan bardzo łatwo rozpoznać po korze łuszczącej się z pnia, ale jest to też możliwe postawie samych pędów. Na uwagę zasługują charakterystyczne czerwonawe pokrywy pąków, które mogą pomóc w zidentyfikowaniu gatunku.

Bryłą korzeniową nazywamy system korzeniowy rośliny wraz z otaczającą go ziemią, z której pobierana jest woda niezbędną do utrzymania właściwego turgoru (stanu jędrności umożliwiającego utrzymanie przez roślinę kształtu i pozycji). Największe zapotrzebowanie na wodę mają liście, które opadają podczas wchodzenia drzewa w okres spoczynku. Pozbawiona liści roślina jest zdolna do przetrwania okresu braku wody i dlatego można ją przesadzić bez gleby. Należy tylko zabezpieczyć jej korzenie przed wysychaniem.

Nie przesadza się drzew iglastych bez bryły korzeniowej.

Z bryłą korzeniowa należy przesadzać wszystkie rośliny iglaste, a także rośliny liściaste zawsze zielone w okresie pozornego spoczynku tych roślin jesienią lub wiosną. Ponieważ rośliny te nie gubią igieł ani liści na zimę, przez cały czas potrzebują stałego zaopatrzenia w wodę, którą może im zapewnić bryła korzeniowa. Musi być ona zwarta, wilgotna, niepokruszona i zabezpieczona przed rozpadnięciem.

Korzenie, oprócz pobierania wody i składników pokarmowych, służą również do stabilizacji i utrzymania drzewa w glebie. Dlatego większe drzewka z przyciętym systemem korzeniowym posadzone na miejsce stałe wymagają właściwego zabezpieczenia – opalikowania. W zależności od wielkości drzewka stosuje się od 1 do 3 kołków, o właściwej grubości, które utrzymają roślinę przez co najmniej 2 – 3 sezony.

Drzewa zrzucające liście uważa się zwykle za mało atrakcyjne w okresie zimy. Są jednak gatunki (m.in.  klon strzępiastokory, platan klonolistny i brzoza pożyteczna), które także zimą wyglądają doskonale, ponieważ mają dodatkowy atut w postaci ozdobnej kory, ujawniającej się w pełnej krasie po zrzuceniu liści.

Szczepienie to metoda rozmnażania wegetatywnego, inaczej – metoda uszlachetniania drzew owocowych i roślin ozdobnych, polegająca na połączeniu zraza odmiany szlachetnej z podkładką i doprowadzeniu do ich zrośnięcia. Szczepienie drzew liściastych przeprowadza się wiosną (marzec, kwiecień) zrazami wyciętymi po opadnięciu liści jesienią lub w zimie i przechowywanymi w specjalnych warunkach. Latem można szczepić oczkami (okulizacja) wyciętymi z pędów odmian szlachetnych w pełnym wzroście.

Orzech włoski (Juglans regia) wydziela substancje, które mogą oddziaływać allelopatycznie na inne rośliny, nie jest jednak prawdziwą popularna opinia, że „pod orzechem nic nie wyrośnie”, o ile podkładką dla włoskiego nie jest orzech czarny.