mamwiedze.pl

Prawidłowa odpowiedź to: „aktywów i pasywów”. Bilans jest zestawieniem aktywów (potocznie: majątku przedsiębiorstwa) i pasywów (czyli źródeł finansowania majątku). Bilans jest dokumentem statycznym, to znaczy pokazuje stan na określony moment, najczęściej na koniec roku.

ABC księgowego - praktyczny kurs "Podstawy księgowości". Prowadzenie księgowości w praktyce, dowody księgowe, plany kont, bilans, rachunek zysków i strat. LINK SPONSOROWANY

Planowe zużycie środków trwałych wliczane w koszty nazywane jest amortyzacją. Umorzenie to z kolei korekta wartości początkowej środków trwałych z tytułu planowego zużycia. Amortyzację liczy się za konkretny okres (np. dla samochodu kupionego w 2007 roku –  osobno za 2007, 2008, 2009 rok), natomiast umorzenie od początku użytkowania środka trwałego (zatem dla wspomnianego samochodu – zawsze kumulując kwoty od 2007 roku).

Praktyczny kurs "Samodzielny księgowy": zasady ewidencji, dowody księgowe, ustalanie wyniku finansowego, sprawozdania finansowe, rozliczanie podatków itd. LINK SPONSOROWANY

Zapasy w bilansie są wykazywane jako element aktywów obrotowych. Materiały, towary i produkty, zarówno gotowe, jak i w toku produkcji, to elementy zapasów. Zatem materiały są jednocześnie elementem zapasów i aktywów obrotowych.

Zawarta w ustawie o rachunkowości definicja aktywów trwałych mówi, że są to te aktywa jednostki, które nie są obrotowe. Paradoksalnie to bardzo dobra definicja – choć rzeczywiście niewiele mówiąca. Prawie zawsze będzie tak, że aktywa trwałe będą wykorzystywane przez przedsiębiorstwo dłużej niż rok, ale bywają od tej reguły wyjątki: na przykład przetrzymywane w magazynie przez 15 miesięcy materiały będą zaliczane do aktywów obrotowych (nie trwałych), jeśli ten czas wyznacza długość cyklu produkcyjnego.

Sprawozdanie finansowe sporządzają obowiązkowo wszystkie jednostki (w tym przedsiębiorstwa i urzędy) zobowiązane do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Obowiązek ten zapisano w ustawie o rachunkowości. Przepisy podatkowe nie mają tu nic do rzeczy. Można być płatnikiem VAT i nie sporządzać bilansu albo nie być płatnikiem VAT i być zobowiązanym do sporządzania bilansu.

Jak sporządzić sprawozdanie finansowe? Praktyczny kurs "Główny księgowy": bilans, ustalanie wyniku finansowego, sprawozdania finansowe itd. LINK SPONSOROWANY

Informacja dodatkowa jest obowiązkowym elementem sprawozdania finansowego dla wszystkich jednostek objętych przepisami ustawy o rachunkowości. Dwa elementy, które są obowiązkowe dla jednostek objętych obowiązkiem badania i ogłaszania sprawozdań finansowych, to rachunek przepływów pieniężnych i zestawienie zmian w kapitale własnym.

Inwestycje to aktywa posiadane w celu pobierania korzyści, na przykład w formie czynszów czy odsetek. Inwestycjami są zatem posiadane w celu wynajmowania nieruchomości, lokaty bankowe, akcje, obligacje itd. Zaciągnięte pożyczki to zobowiązania, a wartość firmy to element wartości niematerialnych i prawnych. W naszym pytaniu inwestycjami są udzielone pożyczki, ale skoro pytanie dotyczy tego, które z nich są długoterminowe, to oczywiste, że krótkoterminowe należy wykluczyć.

Zaciągnięcie kredytu będzie miało dwojakie skutki. Po pierwsze, pojawi się jako zobowiązanie widoczne w bilansie. Po drugie, do jednostki wpłyną środki pieniężne, co będzie można zawsze zobaczyć w rachunku przepływów pieniężnych i w bilansie, jeśli do dnia bilansowego nie zostaną one wydane. Oczywiście jeśli do dnia bilansowego przedsiębiorstwo spłaci kredyt, nie pojawi się on w zobowiązaniach, a fakt jego zaciągnięcia i spłaty będzie widoczny tylko w rachunku przepływów pieniężnych.

Inwentarz żywy, np. maciora, może być środkiem trwałym, może być towarem, jeśli kupiono ją od producenta i zostanie zaraz sprzedana kolejnemu odbiorcy, może być produkcją w toku u rolnika-producenta, nie może być natomiast wyrobem gotowym. Wyrób gotowy występuje bowiem wtedy, gdy produkcja została zakończona. Żywy inwentarz znajduje się w ciągłej produkcji, a jej zakończenie oznacza, że przestaje mieć rację bytu określenie „inwentarz żywy”.

Informacja dodatkowa zawiera nie tylko wprowadzenie do sprawozdania finansowego, czyli np. podstawowe informacje na temat przedsiębiorstwa (choćby o rodzaju jego działalności). Zawiera także objaśnienia do pozycji pozostałych elementów sprawozdania finansowego, uzupełnia je i wzbogaca – na przykład informację o kosztach wynagrodzeń uzupełnić można o dane na temat liczby pracowników czy przeciętnej pensji.

Wynik ze sprzedaży to różnica między przychodami ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów a kosztami uzyskania tychże przychodów, którymi są: koszt wytworzenia sprzedanych produktów, wartość sprzedanych towarów i materiałów, koszty zarządu i koszty sprzedaży. Wynik ze sprzedaży można również ustalić, odejmując od przychodów koszty rodzajowe oraz wartość sprzedanych towarów i materiałów; tak obliczoną kwotę koryguje się o zmianę stanu produktów i koszty wytworzenia świadczeń na własne potrzeby.

Rachunek przepływów pieniężnych to zestawienie wpływów środków pieniężnych do przedsiębiorstwa i jego wydatków z podziałem na działalność operacyjną, finansową i inwestycyjną. Oprócz danych dotyczących wpływów i wydatków w rachunku przepływów pieniężnych umieszcza się informację o wielkości środków dostępnych na koniec okresu (roku), a także o wielkości środków, których wykorzystanie jest prawnie ograniczone, są to bowiem np. środki na rachunku zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Kredyt krótkoterminowy to zobowiązanie na okres poniżej roku. Wchodzi on w skład kapitału obcego, inaczej określanego właśnie mianem zobowiązań, które są elementem pasywów. Kredyt krótkoterminowy jest więc elementem bilansu, a jedynie jego zaciągnięcie i spłata, pod warunkiem że następuje w formie gotówkowej, będą pokazywane w rachunku przepływów pieniężnych. Kredyt taki można wykorzystać na zakup środków obrotowych, ale nie jest to obowiązkowe.

Dochód do opodatkowania jest obliczany w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (lub od osób fizycznych, zależnie od formy prawnej prowadzenia działalności gospodarczej). Przepisy te są inne od przepisów ustawy o rachunkowości, stąd dochód do opodatkowania nie jest tożsamy z wynikiem finansowym brutto i może być od niego wyższy, niższy lub taki sam (co się zresztą zdarza najrzadziej).

Wartość firmy będąca elementem aktywów bilansu odzwierciedla renomę przedsiębiorstwa. Jest kwotą, jaką nabywca przepłaca w stosunku do wartości otrzymanego majątku. Jeśli wartość godziwa aktywów netto przedsiębiorstwa (czyli wartość godziwa aktywów pozostała po spłacie zobowiązań) wynosi np. 10.000 zł, a nabywca płaci za przedsiębiorstwo np. 15.000 zł, to zapewne czyni tak dlatego, że przedsiębiorstwo to ma renomę, klientów itd. i łatwiej będzie mu zarabiać, niż gdyby miało być tworzone „od zera”.

Metoda bezpośrednia sporządzania rachunku przepływów pieniężnych zakłada wykazywanie osobno wpływów i wydatków z różnych typów działalności. W przypadku działalności operacyjnej (np. wpływy ze sprzedaży) mogą być problemy z ustaleniem tych kwot, zatem prawo pozwala na sporządzenie tej części rachunku przepływów pieniężnych metodą pośrednią, polegającą na korygowaniu wyniku finansowego netto o pozycje niemające charakteru gotówkowego.

Wartość godziwa to cena, za jaką dany składnik aktywów mógłby zostać wymieniony, a zobowiązanie uregulowane, na warunkach transakcji rynkowej, pomiędzy dwiema niezależnymi, zainteresowanymi transakcją i dobrze poinformowanymi stronami. Jest to zatem cena bliska cenie rynkowej, można ją jednak, w przeciwieństwie do wartości rynkowej, ustalić w inny sposób, np. w drodze szacunku. Warto pamiętać, że większość używanych już składników majątku nie ma wartości rynkowej, bo rzadko się nimi handluje.

Cena nabycia to cena na przykład zakupionego towaru, określana mianem ceny zakupu, powiększona o koszty związane z zakupem, takie jak na przykład koszty transportu czy ubezpieczenia w drodze. Zatem na przykład cena nabycia szafy kupionej w sklepie meblowym to 2000 zł (cena zakupu) plus 100 zł kosztów transportu (są to tzw. koszty zakupu).

Należności wycenia się najczęściej w wartości, której otrzymania oczekujemy od dłużnika. Jest to tzw. wartość wymaganej zapłaty; obejmuje ona wartość początkową i np. zwiększenia z tytułu odsetek za zwłokę. Zachowanie ostrożności oznacza, że jeśli spodziewamy się kłopotów ze ściągnięciem należności od dłużnika, to w bilansie nie powinniśmy się nimi „chwalić”. Zmniejsza się wtedy wartość należności i tworzy tzw. odpisy aktualizujące wartość należności.

Zasadniczo podział zobowiązań na długoterminowe i krótkoterminowe przeprowadza się w oparciu o kryterium 12 miesięcy. Te, których termin spłaty przypada później niż po 12 miesiącach, uznaje się za długoterminowe. Wyjątek dotyczy jednak zobowiązań z tytułu dostaw i usług, które zawsze są krótkoterminowe.