mamwiedze.pl

Egipcjanie ze szczególną starannością wytwarzali meble do siedzenia, które miały wiele różnych form – od prostych taboretów i zydli, poprzez nowatorskie krzesło z oparciem pod plecy i zydel składany nożycowo – pierwowzór współczesnych składanych krzeseł, aż do leżanek z nogami w formie lwich łap, a bokami w kształcie kroczących zwierząt. Nowością egipskiego wzornictwa była też podpórka pod głowę w czasie snu, chroniąca kunsztowną fryzurę.

Kto wynalazł krzesło? Kurs projektowania wnętrz: historia architektury wnętrz, wpływ barw na samopoczucie, nauka projektowania. LINK SPONSOROWANY

Spuścizną asyryjsko-babilońską jest łoże z baldachimem wspartym na kolumnach. Podania głoszą, że istniały łoża w całości wykonane z kości słoniowej z bardzo bogatym zdobnictwem. Z baldachimu zwieszały się zwiewne moskitiery, a wokół miejsca spoczynku układano piękne kobierce i dywany oraz asyryjskie hafty. Ornamentyka charakteryzowała się zarówno wzorami geometrycznymi, jak i osobliwymi, fantastycznymi formami zwierzęcymi, a z motywów roślinnych najpopularniejsza była szyszka pinii, palmeta i owoc granatu.

Skrzynia to początkowo wydrążony pieniek, potem zbijano ją z desek, udoskonalano konstrukcyjnie, zdobiono. W starożytności meble skrzyniowe wykonywano z kamienia, metali i terakoty. Ale prawdziwą furorę skrzynia zrobiła w średniowieczu – była meblem najpopularniejszym, bo wielofunkcyjnym, służyła nie tylko do przechowywania różnych przedmiotów (ubrań, kosztowności, żywności), ale także jako stół, siedzisko, miejsce do spania, a w końcu kufer podróżny. Zazwyczaj była dębowa lub świerkowa, rzeźbiarsko zdobiona, czasem z dekoracyjnymi okuciami. Często stanowiła prezent ślubny, np. włoska cassone czy polska skrzynia wianna.

Cała skrzynia pomysłów? Praktyczny kurs projektowania wnętrz: historia architektury wnętrz, nauka projektowania, dobór barw i wyposażenia. LINK SPONSOROWANY

odpowiedź prawidłowa: kredens

Nowatorstwo gotyckiego meblarstwa to nie tylko zastosowanie dłuta w snycerstwie, ale także pojawienie się nowej formy meblarskiej – kredensu, zwanego też bufetem. Służył do przechowywania naczyń i zastawy stołowej. Był on skrzynią z drzwiczkami, początkowo na dość wysokich nóżkach, później – coraz niższych. Pierwotnie w dolnej, a potem w górnej części miał kilka półek, często otwartych, na których można było eksponować zastawę. Było to mebel bardzo dekoracyjny – mógł być profilowany, rzeźbiony, nawet z elementami architektonicznymi, zwieńczony motywami roślinnymi. Szybko rozpowszechnił się w Europie w wielu odmianach.

odpowiedź prawidłowa: boazerie i schody

Nadzwyczajny kunszt renesansowi stolarze zaprezentowali nie w zdobieniu mebli, lecz wspaniałych drewnianych boazerii występujących w angielskich zamkach i niemieckich domach mieszczańskich, a także schodów na piętro i rzeźbionych balustrad. Boazerie były stosowane już w pałacach rzymskich i w gotyku, ale w renesansie stały się zasadniczym elementem dekoracji wnętrz świeckich i kościelnych, a boazerie elżbietańskie i niemieckie są szczytowym osiągnięciem w tej dziedzinie.

odpowiedź prawidłowa: w angielskim baroku

Angielski barok wprowadził kilka nowości w meblarstwie: meble z drewna orzechowego, wiklinową plecionkę jako oparcie w meblach do siedzenia, powstały pod silnym wpływem meblarstwa chińskiego lakowy sekretarzyk, ale przede wszystkim toaletkę z szufladami i nadstawką z lustrem oraz typowy dla Anglików „fotel dziadunia” w całości tapicerowany, funkcjonujący do dziś w formie prawie niezmienionej.

Rokokowe stroje kobiece - piękne suknie z kontrafałdami, haftami i bufami - opierały się na lekkich, ale obszernych, kopulastych krynolinach. Siadanie w nich wcale nie było łatwe i wymagało przybierania odpowiednich póz, co wymuszało tworzenie nowych form mebli do siedzenia. Sofa powstała jakby z zestawienia kilku wygodnych foteli z wałkami i poduszkami, szezlong był bardzo długim krzesłem, a berżera niskim a szerokim fotelem z poduszką. Wszystkie meble były w pełni wyściełane haftowanymi jedwabiami, a ramy - delikatnie gięte i rzeźbione.

Empire to późny klasycyzm francuski, związany z epoką panowania Napoleona I. Szczególnie modnym meblem było wówczas psyche - wysokie lustro w prostokątnej lub owalnej ramie zawieszonej na osiach pomiędzy dwiema podporami, do których były przytwierdzone brązowe świeczniki.

Michael Thonet, wiedeński rzemieślnik, projektant i przedsiębiorca opracował w poł.
XIX w. nową metodę gięcia drewna na gorąco. Ta technologia dała początek nowemu wzornictwu, a dzięki oszczędności możliwa stała się produkcja na skalę przemysłową. Produkowano serie niedrogich, lekkich, wygodnych, a także estetycznych mebli Thoneta: słynne krzesło „dla kawiarni Dauma”, fotel na biegunach, wieszak, kołyskę, stoliki, kredensy, szafy i łóżka. W końcu XIX w. meble te należały do najpopularniejszych na świecie, a niektóre wzory są stosowane do dziś.

Parawany pochodzą z Chin i to one tworzyły niepowtarzalny klimat chińskiego wnętrza. Ich szkielety były ażurowo podrzeźbiane i wykończone laką. Naciągano na nie ręcznie malowany lub haftowany jedwab. W Europie parawany pojawiły się w końcu XVI w. we Francji, a rozpowszechniły w XVIII i XIX w. Ramy skrzydeł były wykonane z drewnianych listew, bambusa lub metalowych prętów, a wypełniano je kosztownymi tkaninami, pergaminem z malowidłami lub płycinami zdobionymi inkrustacją.

Lichtarz to stojący świecznik na jedną świecę, a kandelabr to stojący świecznik dwu- lub kilkuramienny. W starożytności był wykonywany z marmuru lub brązu, a w XVIII w., kiedy był szczególnie popularny, także z drewna, kryształu lub porcelany.

Pierwotnie, czyli w poł. XVII w., podstawą gerydonika była figura Murzyna podtrzymującego tacę. Nazwa stoliczka pochodzi od imienia Gueridona, niewolnika sprowadzonego z Afryki, a pojawiającego się we włoskiej komedii. Później gerydoniki rozpowszechniły się w całej Europie, coraz częściej mając inną podstawę. W XIX w. nazywano tak małe okrągłe stoliki na jednej nodze - śniadaniowe i na kwiaty. Z czasem gerydony stały się wysokie i miały podstawę w formie trójnogu.

Już w 1449 r. Anglik Brihgfield wymyślił zbiornik na wodę do spłukiwania ubikacji, a w roku 1596 elżbietański dworzanin i poeta wynalazł inne urządzenie tego typu. Jednak nie było bieżącej wody, więc wynalazki nie przyjęły się. Nocniki wsuwane pod łóżko lub chowane w szafkach funkcjonowały aż do momentu doprowadzenia do domów wody i wybudowania kanalizacji. Ten proces zaczął się w miastach w XVIII w., ale i wówczas czasem korzystano z ustępów w postaci skanalizowanego otworu w podłodze. Coraz liczniej pojawiające się sedesy były bogato zdobione, wykonywano je najczęściej z polerowanego mahoniu.

Stylowa łazienka? Zaprojektuj ją samodzielnie! Praktyczny kurs projektowania wnętrz: nauka projektowania, ciekawe przykłady i "triki" architekta wnętrz. LINK SPONSOROWANY

odpowiedź prawidłowa: komoda

Komoda to francuska nazwa mebla skrzyniowego z szufladami lub szafkami z półkami lub bez nich. Mebel ten, wywodzący się z włoskiej skrzyni cassettone, pojawił się w poł. XVIII w. we francuskich salonach i szybko rozprzestrzenił w całej Europie. Był bogato zdobiony dekoracją, do której używano intarsji, polichromii, porcelanowych płytek, pietra dura (rodzaj mozaiki), inkrustacji i pozłacanych okuć. Pierwsze komody francuskie miały marmurowe blaty, natomiast w Anglii popularniejsze były drewniane. W XIX-wiecznej Anglii komodami nazywano szafeczki, do których chowano nocnik.

Etażerka to niewielki, lekki mebel z kilkoma otwartymi półkami, stawiany na podłodze, służący do prezentacji porcelany, bibelotów, a później - książek. Został wprowadzony w poł. XVIII w. we Francji. W wiktoriańskiej Anglii popularne stały się etażerki narożne.

odpowiedź prawidłowa: sekretera

Sekretera to w polskim nazewnictwie określenie jednego z typów mebli do pisania, mianowicie takiego, którego górna część zawiera liczne szufladki, skrytki lub przegródki widoczne dopiero po opuszczeniu do poziomu zamykającej tę część przedniej ścianki, służącej wtedy jako pulpit do pisania. Zwykle ponad zamkniętym pulpitem jest umieszczona szuflada, natomiast dolną część mebla stanowi zazwyczaj komoda lub szafka. Mebel ten pojawił się w połowie XVIII w. we Francji jako secretaire a abattant.

odpowiedź prawidłowa: kabinet

Kabinet to szafka na wysokich nogach, tj. na stołowej podstawie. Pierwsze kabinety z początku XVI wieku były małe, przenośne i ustawiano je na stołach. Późniejsze były większe i zyskały własne podstawy. Kabinety miały drzwiczki, za którymi znajdowały się szuflady lub półki. Przechowywano w nich ważne dokumenty i cenne przedmioty. Kabinety miały bogatą dekorację malarską, intarsjowaną, inkrustowaną, z kości słoniowej, złoconą lub posrebrzaną. W XVII w. popularne były kabinety wykonane z laki lub jej imitacji.

odpowiedź prawidłowa: w XVIII wieku

Do XVII wieku cenne przedmioty przechowywano w kabinetach, meblach z pełnymi drzwiczkami, zatem nie można było podziwiać skarbów, nie otwierając drzwi. Dopiero w XVIII w., kiedy w Anglii i Francji rozpowszechniło się kolekcjonerstwo szkła i porcelany, wprowadzono meble zamykane, ale przeznaczone do stałej ekspozycji, bo z oszklonymi drzwiczkami. Były to przede wszystkim małe serwantki, witryny i gabloty, często z lustrzanym tłem, także przeszklone kredensy przyścienne lub narożne, a nawet duże szafy z oszklonymi drzwiami.

Określenie to dotyczy podstawy na czterech krótkich nóżkach. W meblarstwie istnieją wysokie stojące lustra w typie cheval, ale przede wszystkim ekrany kominkowe, na które czasem mówiono wprost cheval (fr. koń). Ekrany zasłaniały kominek, gdy nie był używany lub chroniły przed nadmiarem ciepła, miały rzeźbioną ramę, a ścianka była wypełniona piękną tapicerką lub haftem.

odpowiedź prawidłowa: konsola

Dzisiaj konsola kojarzy się przede wszystkim z grami komputerowymi, ale w architekturze oznacza kamienny lub drewniany wspornik podtrzymujący gzyms balkonu, zwieńczeń okiennych czy drzwiowych. W meblarstwie mianem konsola określa się kolumnę lub ozdobną podstawę, ale przede wszystkim półkolisty stolik do eksponowania kwiatów, rzeźb, wazonów, zegarów, zazwyczaj na tle ściany, pod lustrem lub w niszy między lustrami czy oknami. Konsola weszła w użycie w końcu XVII w. we Francji, a rozpowszechniła się w całej Europie w XVIII w.