mamwiedze.pl

Podstawą działania jednoosobowej firmy jest wpis do ewidencji działalności gospodarczej, który składa się w urzędzie gminy lub urzędzie miasta (nazywanym organem ewidencyjnym). We wniosku należy podać oznaczenie przedsiębiorcy i przedmiot działalności gospodarczej według Polskiej Klasyfikacji Działalności (czyli podać kod PKD i jego opis). Książka z kodami PKD jest dostępna w urzędzie lub na stronie www.stat.gov.pl.

Własna firma krok po kroku. Praktyczny kurs "Jak założyć i prowadzić własną firmę": formalności, przepisy, biznesplan, księgowość, zarządzanie, kadry. LINK SPONSOROWANY

Do marca 2009 roku (zanim weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie wzoru wniosku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej), żeby zarejestrować firmę, trzeba było odwiedzić kilka różnych urzędów. Zasada jednego okienka wprowadzona wspomnianym rozporządzeniem oznacza, że aby założyć działalność gospodarczą, wystarczy wypełnić jeden zintegrowany wniosek i złożyć go w urzędzie miasta lub gminy.

Własna firma? Na jednym okienku się nie kończy. Założenie firmy jest proste, ale jak ją prawidłowo prowadzić? Praktyczne porady w kursie "Jak założyć i prowadzić własną firmę". LINK SPONSOROWANY

Wniosek o wpis do ewidencji gospodarczej, który przedsiębiorca składa w urzędzie miasta lub gminy właściwym dla swojego miejsca zamieszkania, to EDG-1. Nie musi być złożony osobiście, można go przesłać listem poleconym. W tym ostatnim przypadku na wniosku musi być własnoręczny podpis wnioskodawcy, poświadczony przez notariusza. EDG-1 można również złożyć w wersji elektronicznej – wtedy wymagany jest podpis elektroniczny. Jeśli wniosek nie zawiera podpisu elektronicznego, organ miasta lub gminy zawiadamia przedsiębiorcę o terminie i miejscu podpisania wniosku.

Prowadzenie własnej firmy - jak się nie zgubić w gąszczu przepisów? Kurs "Jak założyć i prowadzić własną firmę" - praktyczne informacje prawne, organizacyjne, księgowe i marketingowe. LINK SPONSOROWANY

Zgodnie z zasadą „jednego okienka” urząd niezwłocznie – nie później niż w ciągu 3 dni od dnia dokonania wpisu – przesyła dane przedsiębiorcy do wskazanego przez przedsiębiorcę naczelnika urzędu skarbowego, urzędu statystycznego i ZUS-u.

Przedsiębiorca rejestrujący działalność gospodarczą musi udać się do ZUS-u i do urzędu skarbowego.

Jeżeli przedsiębiorca składający zgłoszenie o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej nie ma nadanego wcześniej w urzędzie skarbowym numeru NIP, urząd miasta lub gminy najpierw występuje do urzędu skarbowego o nadanie tego numeru, a następnie – po otrzymaniu od naczelnika właściwego urzędu skarbowego nadanego NIP i uzupełnieniu wniosku o ten numer – przesyła zgłoszenie płatnika składek do ZUS.

Przedsiębiorca rozpoczynający działalność gospodarczą powinien poinformować pisemnie naczelnika właściwego urzędu skarbowego o wyborze formy opodatkowania swojej działalności. Powinien to zrobić najpóźniej do dnia poprzedzającego dzień rozpoczęcia działalności. Biznesmen może zmienić sposób rozliczania się z fiskusem od nowego roku, ale musi o tym fakcie poinformować pisemnie urząd skarbowy nie później niż do 20 stycznia roku podatkowego.

Zakładając firmę, można korzystać z konta osobistego (forma opodatkowania nie ma tu znaczenia). Chociaż w urzędach skarbowych często można spotkać się z interpretacją, że konieczne jest konto firmowe, taki obowiązek został zniesiony w 2002 roku. Należy też zwrócić uwagę na to, czy umowa z bankiem o konto osobiste nie zawiera klauzuli o niewykorzystywaniu go do działalności gospodarczej.

Rozpoczynając działalność gospodarczą, trzeba zastanowić się, jaka forma opodatkowania z trzech istniejących będzie dla nas najkorzystniejsza. Najprostszą z nich jest karta podatkowa, nie wymaga ona prowadzenia skomplikowanej księgowości. Drugą formą jest ryczałt od przychodów ewidencjonowanych. Ryczałt obliczany jest według stawek procentowych od osiągniętego przychodu. Podstawą do wyliczenia podatku są zapisy ewidencji przychodów, którą będzie musiał prowadzić przedsiębiorca. Trzecia forma opodatkowania to zasady ogólne – i tu przedsiębiorca może wybrać skalę podatkową lub podatek liniowy.

Rozliczanie w formie karty podatkowej jest korzystne w przypadku, gdy prowadzona przez przedsiębiorcę firma przynosi duże dochody, a koszty ich uzyskania są niskie. Wysokość podatku jest z góry znana i ustalana przez naczelnika urzędu skarbowego (na podstawie stawek ustawowych uzależnionych od rodzaju działalności, liczby mieszkańców w miejscowości, w której jest prowadzona działalność, oraz liczby zatrudnionych pracowników). Istotne jest więc, aby dochody były wyższe niż podatek, jaki właściciel firmy ma do zapłaty.

Jeżeli przedsiębiorca nie będzie ponosił zbyt wysokich wydatków związanych z prowadzeniem swojej firmy, to (zależnie od wysokości ryczałtu) korzystniej dla niego będzie wybrać ryczałt niż zasady ogólne. Stawka ryczałtu zależy od rodzaju działalności gospodarczej i wynosi odpowiednio 20%, 17%, 8,5%, 5,5% oraz 3%, a podatek płacony jest od przychodów bez pomniejszania o koszty ich uzyskania.

Przy wyborze zasad ogólnych jako formy opodatkowania możliwe jest odliczanie większości ponoszonych kosztów, możliwe jest również korzystanie z ulg i odliczeń. Tak więc jeśli koszty uzyskania przychodów są wysokie, najkorzystniej wybrać skalę podatkową.

W przypadku gdy przedsiębiorca w momencie rozpoczęcia działalności wie, że jego dochody w roku podatkowym będą bardzo wysokie, to jako formę rozliczenia się z fiskusem powinien wybrać podatek liniowy. Płaci wtedy przez cały czas jedną stawkę podatkową (19%) i nie musi obawiać się przekroczenia drugiego progu podatkowego. Nie będzie mógł skorzystać z ulgi na dzieci i nie może rozliczać się wspólnie z małżonkiem.

Podmiot rozpoczynający działalność gospodarczą zazwyczaj nie musi rejestrować się jako podatnik VAT, chyba że przepisy o VAT zmuszają go do tego ze względu na specyficzny rodzaj prowadzenia działalności. Aby zostać płatnikiem podatku od towarów i usług, przedsiębiorca powinien udać się do urzędu skarbowego i tam złożyć stosowny formularz VAT-R oraz uiścić opłatę.

Dla przedsiębiorcy rozpoczynającego działalność korzystniejsze będzie zostanie płatnikiem podatku VAT w sytuacji, gdy będzie sprzedawał i nabywał towary lub usługi od innych przedsiębiorstw (płatników VAT). Inni VAT-owcy będą chętniej u niego kupować, bo od kwoty transakcji odliczą sobie podatek VAT w rozliczeniach z urzędem skarbowym. Z kolei gdyby przedsiębiorca sam nie był płatnikiem VAT, dokonując zakupów nie miałby prawa do odliczenia tego podatku, co podwyższałoby koszty jego działalności.

W przypadku jeżeli adres zameldowania właściciela firmy jest równocześnie adresem siedziby jego przedsiębiorstwa możliwe jest wliczenie pewnej części opłat za mieszkanie w koszty działalności, na przykład opłaty za czynsz, energię elektryczną, telefon. Przedsiębiorca określa procentowo, jaki udział poniesionych kosztów zalicza do wydatków związanych z prowadzoną działalnością. Czasami jest to dość skomplikowane, a czasami łatwo określić, jakie to są koszty. Na przykład można zidentyfikować, które rozmowy telefoniczne były związane z prowadzeniem firmy, a które dotyczyły spraw prywatnych.

Przedsiębiorca, który myśli o otwarciu swojej firmy, może skorzystać co najmniej z kilku bezzwrotnych źródeł. Jednym z nich jest program operacyjny Unii Europejskiej Kapitał Ludzki, w ramach którego można otrzymać wsparcie finansowe w wysokości nawet 40 tys. zł. Biznesmen może udać się także do Powiatowego Urzędu Pracy. W tej instytucji od stycznia 2009 roku można otrzymać aż 18 tys. zł (500% przeciętnego wynagrodzenia) na start w biznesie. Aby otrzymać finansowe wsparcie z PUP, konieczne jest spełnienie kilku warunków. Najważniejszy z nich mówi, że osoba, która chce ubiegać się o bezzwrotną dotację, musi mieć status bezrobotnego.

Jeśli w działalności gospodarczej używany jest samochód osobowy, który nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, tzn. jest prywatną własnością przedsiębiorcy, to do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć tylko część poniesionych wydatków związanych z używaniem tego samochodu, do wysokości kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów przejechanych na potrzeby wykonywanej działalności i obowiązującej stawki za 1 km przebiegu pojazdu. W celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik musi prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Nie ma żadnych przeszkód, aby osoba otwierająca własną firmę była zatrudniona na umowę o pracę, czy też wykonywała prace na umowę zlecenie. Wynikają nawet z tego faktu duże korzyści dla przedsiębiorcy – z tytułu prowadzenia swojej firmy będzie opłacał mniejsze składki ZUS (tylko składkę zdrowotną).

Biznesmen może podjąć decyzję o zawieszeniu działalności na okres od 1 roku do 24 miesięcy. Zgłasza to na druku EDG-1 w urzędzie ewidencyjnym, a urząd przesyła kopie do ZUS.