mamwiedze.pl

Prawidłowa odpowiedź to: „zarówno z bilansu, jak i rachunku zysków i strat”. Wynik finansowy netto ujmowany jest zarówno w bilansie, w grupie kapitału własnego, jak i w rachunku zysków i strat. Nie jest natomiast ujmowany w zeznaniu podatkowym, w którym przedsiębiorstwo oblicza i wykazuje dochód do opodatkowania, a nie wynik finansowy netto.

ABC księgowego - praktyczny kurs "Podstawy księgowości". Prowadzenie księgowości w praktyce, bilans, rachunek zysków i strat, plan kont, zarządzanie kosztami. LINK SPONSOROWANY

Ze względu na potrzeby informacyjne jednostki grupują koszty w tzw. układy kosztów, będące w istocie zbiorem kosztów pogrupowanych według ustalonych kryteriów. I tak koszty układu rodzajowego to koszty podzielone według rodzaju (Jaki koszt? Na przykład amortyzacja), a układ funkcjonalno-kalkulacyjny grupuje koszty według miejsc ich powstawania (Gdzie powstał koszt? Na przykład w dziale produkcji).

Prawidłowa odpowiedź to: „kalkulacyjnym i porównawczym”. Wynik finansowy można ustalić w wariancie kalkulacyjnym (opartym na ewidencji kosztów w układzie funkcjonalno-kalkulacyjnym) lub w wariancie porównawczym (opartym na ewidencji kosztów w układzie rodzajowym). W tym drugim przypadku do ustalenia wyniku finansowego potrzebne są korekty, takie jak zmiana stanu produktów i koszt wytworzenia świadczeń na własne potrzeby.

Praktyczny kurs "Samodzielny księgowy": zasady ewidencji, ustalanie wyniku finansowego, sprawozdania finansowe, rozliczanie podatków itd. LINK SPONSOROWANY

Prawidłowa odpowiedź to: „niższy niż przy zastosowaniu metody FIFO, jeżeli ceny materiałów rosną”. Metoda LIFO przyjmuje, że jako pierwsze zużyte będą materiały zakupione jako ostatnie – jej znaczenie z języka angielskiego tłumaczy się na „ostatnie weszło – pierwsze wyszło”. Odwrotnie jest w przypadku stosowania metody FIFO – „pierwsze weszło – pierwsze wyszło”, gdzie zakłada się, że najpierw zużywają się materiały zakupione najwcześniej. Jeśli ceny materiałów rosną, to ostatnie dostawy będą droższe niż pierwsze, a metoda LIFO da wyższe koszty niż metoda FIFO.

Zgodnie z ustawą o rachunkowości (art. 31 ust. 1) wartość początkową stanowiącą cenę nabycia lub koszt wytworzenia środka trwałego powiększają koszty jego ulepszenia, polegającego na przebudowie, rozbudowie, modernizacji lub rekonstrukcji.

Wynik finansowy to różnica pomiędzy przychodami ze sprzedaży, a kosztami ich uzyskania. Przychodem ze sprzedaży jest w tym wypadku kwota 36.000 zł (1.800 szt. po 20 zł), natomiast  kosztem uzyskania przychodu kwota 27.000 zł (1.800 szt. po 15 zł), a zatem wynik finansowy wyniesie 9.000 zł.

Jak ustalić wynik finansowy? Praktyczny kurs "Samodzielny księgowy": zasady ewidencji, ustalanie wyniku finansowego, sprawozdania finansowe itd. LINK SPONSOROWANY

W rachunkowości (księgowości) przyjęło się przychody ze sprzedaży nazywać i zapisywać na kontach określanych jako „sprzedaż”. Zatem „sprzedaż towarów” to przychody ze sprzedaży towarów, a na przykład „sprzedaż produktów” to przychody ze sprzedaży produktów.

Koszty zarządu to koszty związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa jako całości. Są to na przykład koszty wynagrodzeń pracowników administracji, koszty ochrony siedziby przedsiębiorstwa, koszty materiałów biurowych itd. Koszty zarządu nazywane są też kosztami ogólnozakładowymi.

Koszt to spadek wartości aktywów lub wzrost wartości zobowiązań powiązany ze spadkiem wartości kapitału własnego innym niż wypłata środków przez właścicieli. Przychód – odwrotnie. Udzielenie pożyczki czy zaciągnięcie kredytu nie ma wpływu na zmiany kapitału własnego.

Wynik finansowy lat ubiegłych to wynik finansowy uzyskany w latach wcześniejszych niż rok, za który sporządza się sprawozdanie finansowe. Na przykład w bilansie na koniec 2009 roku wynik finansowy lat ubiegłych to wynik za lata do 2008 – jeśli wynik nie zostanie podzielony, znajdzie się w pasywach bilansu jako część kapitału własnego, w pozycji „zysk/strata lat ubiegłych”.

Koszty sprzedaży to koszty bezpośrednio związane ze sprzedażą, czyli takie koszty, których poniesienie zależy od dokonania sprzedaży. Należą do nich np. koszty transportu wyrobów do odbiorcy, prowizja dla sprzedawcy, koszty utrzymania sieci handlowej.

Prawidłowa odpowiedź to: „to koszty układu rodzajowego”. W księgach rachunkowych przedsiębiorstw wyodrębnia się często dwa układy kosztów, a mianowicie układ rodzajowy i układ funkcjonalno-kalkulacyjny. Kosztami tego pierwszego układu są np. wynagrodzenia czy usługi obce, kosztami drugiego – koszty zarządu czy sprzedaży. Nie ma w księgach rachunkowych układu operacyjnego kosztów.

Zwiększenie wartości produktów oznacza, że produkcja była większa od sprzedaży, zatem nie wszystkie koszty będą zmniejszać wynik finansowy – nie będą bowiem kosztem uzyskania przychodu, a trafią do bilansu jako aktywa. Zmniejszenie wartości produktów oznacza, że sprzedano zapasy z magazynu, zatem koszty uzyskania przychodów będą większe niż koszty produkcji poniesione w bieżącym okresie.

Prawidłowa odpowiedź to: „koszt”. W rachunkowości (księgowości) przyjęło się kwoty wydane na zakup sprzedanych następnie towarów i materiałów nazywać i zapisywać na kontach określanych jako „wartość sprzedanych towarów (materiałów)”. Zatem „wartość sprzedanych towarów” to koszt pozyskania sprzedanych następnie towarów.

Niezależnie od sposobu (wariantu) ustalania wyniku finansowego zawsze musi on być taki sam. Jest jeden wynik finansowy, ale można go obliczyć na różne sposoby. Wynik finansowy jest bowiem kategorią obiektywną, liczbową, a wynik dokonywanych na różne sposoby pomiarów powinien być zawsze taki sam.

Mimo że sprzedawanie materiałów nie jest głównym zajęciem przedsiębiorstwa, co więcej – zdarza się stosunkowo rzadko, przychody ze sprzedaży materiałów traktowane są jak przychody z podstawowej działalności przedsiębiorstwa. Wartość sprzedanych materiałów jest w takiej sytuacji kosztem uzyskania przychodu z podstawowej działalności.

Prawidłowa odpowiedź to: „działalności operacyjnej”. Zgodnie z art. 42 ust. 2 ustawy o rachunkowości wynik z działalności operacyjnej oblicza się „z  uwzględnieniem dotacji”. Niektóre dotacje nie są uznawane za przychody – dotyczy to przede wszystkim dotacji na wytworzenie lub zakup środków trwałych, które ujmowane są w pasywach bilansu jako rozliczenia międzyokresowe przychodów (art. 41 ustawy o rachunkowości).

Różnice kursowe to zmiany wartości aktywów lub pasywów wynikające ze zmian kursów walut – na przykład zmiana przeliczonej na polskie złote wartości kredytu zaciągniętego we frankach szwajcarskich. Wzrost kursu oznacza, że za franka trzeba zapłacić więcej złotych, więc wartość kredytu rośnie, co oznacza większy jego koszt. Powstają tzw. ujemne różnice kursowe, które są zaliczane do kosztów finansowych.

Wynik z działalności operacyjnej to wynik ze sprzedaży skorygowany o pozostałe koszty i przychody operacyjne. Wynik ten pokazuje efekt działalności operacyjnej przedsiębiorstwa, czyli jego podstawowej działalności (np. sprzedaż towarów) i działalności tylko pośrednio związanej z podstawową działalnością (np. zapłacone i otrzymane kary).

Wynik z działalności gospodarczej to wynik z działalności operacyjnej skorygowany o wynik działalności finansowej, czyli przychody i koszty finansowe. Wynik z działalności gospodarczej skorygowany o skutki zdarzeń nadzwyczajnych daje wynik brutto. Z kolei wynik brutto skorygowany o obowiązkowe obciążenia wyniku finansowego (głównie podatek dochodowy) to wynik netto.