mamwiedze.pl

Istnieją trzy rodzaje dowodów źródłowych. Po pierwsze, są to dowody zewnętrzne obce, czyli takie, których oryginał jednostka otrzymuje od kontrahentów. Po drugie, dowody zewnętrzne własne, czyli przekazywane w oryginale kontrahentom. Po trzecie – dowody wewnętrzne, dotyczące opresji wewnątrz jednostki (art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości).

ABC księgowego - praktyczny kurs "Podstawy księgowości". Prowadzenie księgowości w praktyce, dowody księgowe, plany kont, bilans, rachunek zysków i strat. LINK SPONSOROWANY

Prawidłowa odpowiedź to: „rozliczeniowe”. Dowody rozliczeniowe ujmują już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych. Z kolei dowody zbiorcze to dowody służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, dowody korygujące służą korekcie poprzednich zapisów, a dowody zastępcze wystawiane są do czasu otrzymania dowodu źródłowego zewnętrznego obcego (art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości).

Praktyczny kurs "Samodzielny księgowy": zasady ewidencji, dowody księgowe, ustalanie wyniku finansowego, sprawozdania finansowe, rozliczanie podatków itd. LINK SPONSOROWANY

Prawidłowa odpowiedź to: „wymienić pojedynczo wszystkie dowody źródłowe, których zbiorem jest dowód zbiorczy”. Wszystkie dowody źródłowe ujęte w dowodzie zbiorczym (czyli na przykład wszystkie dokumenty KP – Kasa przyjmie i KW – Kasa wypłaci ujęte w dokumencie zbiorczym RK – raport kasowy) muszą być pojedynczo wymienione w dowodzie zbiorczym. Obowiązek ten wynika z art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości.

Prawidłowa odpowiedź to: „można wprowadzać automatycznie za pośrednictwem urządzeń łączności czy informatycznych nośników danych”. Prowadzenie rachunkowości przy użyciu komputera wiąże się z automatyzacją ksiąg rachunkowych. Stąd zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy o rachunkowości, prowadząc księgi rachunkowe przy użyciu komputera, za równoważne z dowodami źródłowymi uważa się zapisy w księgach rachunkowych wprowadzane automatycznie za pośrednictwem urządzeń łączności, informatycznych nośników danych lub tworzone według algorytmu (programu) na podstawie informacji zawartych już w księgach.

Jak samodzielnie poprowadzić księgi rachunkowe? Kurs "Specjalista ds. rachunkowości": dowody księgowe, zasady ewidencji, sprawozdania finansowe itd. LINK SPONSOROWANY

Faktura VAT nie musi zawierać numeru NIP (Numer Identyfikacji Podatkowej) nabywcy, jeśli nabywca jest np. osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, albo np. dokonywana jest sprzedaż energii elektrycznej i cieplnej czy usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych.

Prawidłowa odpowiedź to: „może nie być umieszczony na dowodzie księgowym, jeśli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania danych”. Wprawdzie art. 21 ust. 1 pkt 5 ustawy o rachunkowości mówi, że dowód księgowy powinien zawierać co najmniej podpis wystawcy dowodu, ale ust. 1a tego samego artykułu zastrzega jednocześnie, że na dowodzie księgowym można zaniechać zamieszczania danych, o których mowa w ust. 1 pkt 5 (czyli właśnie podpisu) i pkt 6 (dekretacji), jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych.

Prawidłowa odpowiedź to: „dekretacja dowodu księgowego”. Dekretacja to stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych, w dokumentach papierowych polegająca na jego „opisaniu” na odwrocie. Dokumentów elektronicznych nie trzeba drukować w celu dokonania dekretacji.

Prawidłowa odpowiedź to: „może być w dowodzie pominięta, jeżeli w toku przetwarzania w rachunkowości danych wyrażonych w jednostkach naturalnych następuje ich wycena, potwierdzona stosownym wydrukiem”. Art. 21 ust 2. ustawy o rachunkowości stanowi, że wartość operacji gospodarczej może być pominięta w dowodzie księgowym, jeżeli w toku przetwarzania w rachunkowości danych wyrażonych w jednostkach naturalnych następuje ich wycena, potwierdzona stosownym wydrukiem.

Prawidłowa odpowiedź to: „na dowodzie księgowym”. Zgodnie z art. 21 ust. 3 ustawy o rachunkowości dowód księgowy opiewający na waluty obce powinien zawierać przeliczenie ich wartości na walutę polską, a wynik tego przeliczenia zamieszcza się bezpośrednio na dowodzie, chyba że system przetwarzania danych zapewnia automatyczne przeliczenie walut obcych na walutę polską, a wykonanie takiego przeliczenia potwierdza odpowiedni wydruk.

Dowody księgowe wyrażone w walutach obcych nie są automatycznie tłumaczone na język polski. Tłumaczenie ich treści musi być dokonane na żądanie organów kontroli lub biegłego rewidenta (art. 21 ust. 5 ustawy o rachunkowości).

Prawidłowa odpowiedź to: „wewnętrznych”. Błędy w dowodach źródłowych zewnętrznych obcych i własnych można korygować jedynie przez wysłanie kontrahentowi odpowiedniego dokumentu zawierającego sprostowanie, wraz ze stosownym uzasadnieniem (art. 22 ust 2. ustawy o rachunkowości).

Prawidłowa odpowiedź to: „kierownik jednostki wskazuje, który dowód lub jego egzemplarz będzie podstawą do dokonania zapisu księgowego”. Art. 22 ust. 4 ustawy o rachunkowości mówi, że jeżeli jedną operację dokumentuje więcej niż jeden dowód lub więcej niż jeden egzemplarz dowodu, kierownik jednostki ustala sposób postępowania z każdym z nich i wskazuje, który dowód lub jego egzemplarz będzie podstawą do dokonania zapisu.

Prawidłowa odpowiedź to: „LP”. LT to „likwidacja środka trwałego”, OT to „przyjęcie (otrzymanie) środka trwałego”, a PT to „przejęcie/przekazanie środka trwałego”. Dowód o symbolu LP nie występuje w księgowości.

W księgowości nie występuje pojęcie „funkcji porządkującej”. Funkcja księgowa oznacza, że dowód jest podstawą księgowania. Funkcja informacyjna natomiast – że dane na dowodzie księgowym stanowią podstawowe źródło informacji o zdarzeniach gospodarczych lub finansowych. Zgodnie z funkcją kontrolną treść dowodu księgowego pozwala na kontrolę dokonanych operacji gospodarczych.

Dowody księgowe rzetelne oznaczają, że są one zgodne z rzeczywistością; kompletne – że posiadają wszelkie elementy prawidłowego dokumentu i wszystkie niezbędne dane charakteryzujące operację gospodarczą, której dotyczą, a bezbłędne – że nie ma w nich pomyłek rachunkowych.

Dowody księgowe kontroluje się pod względem merytorycznym (robi to osoba odpowiedzialna za przeprowadzenie operacji gospodarczej), formalnym i rachunkowym. W niektórych jednostkach kontrola formalna i rachunkowa łączona jest w jedną, nazywaną kontrolą formalno-rachunkową.

Prawidłowa odpowiedź to: „w siedzibie jednostki lub jej oddziałów, lub w innej jednostce świadczącej usługi przechowywania dokumentów, o czym należy jednak powiadomić urząd skarbowy”. Dowody księgowe przechowuje się przez okres od 1 roku (np. dokumenty dotyczące rękojmi i reklamacji) do nawet kilkudziesięciu lat (karty wynagrodzeń). Można to robić w siedzibie jednostki, w jej oddziale lub powierzyć specjalistycznej firmie zewnętrznej (art. 73 i 74 ustawy o rachunkowości).

Kontrola rachunkowa to badanie, czy dokument nie zawiera błędów rachunkowych, tj. np. czy ilość na fakturze jest prawidłowo przemnożona przez cenę. Z kolei kontrola merytoryczna to badanie, czy przebieg dokumentowanej operacji gospodarczej jest zgodny ze stanem faktycznym i czy jest celowy. Nie ma kontroli standardowej dowodów księgowych.

Dowód zgodny z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej to dowód rzetelny (art. 22 ust. 1 ustawy o rachunkowości). Dowód bezbłędny to dowód bez błędów rachunkowych. Dowodów księgowych nie określa się natomiast jako „obiektywne” czy „rzeczywiste”.

Zapisy na koncie środków pieniężnych w kasie mogą być dokonywane na podstawie dowodów pierwotnych, takich jak KP – Kasa przyjmie, albo na podstawie dowodów zbiorczych, takich jak RK – Raport kasowy, zależnie od ustaleń polityki rachunkowości. Oczywiście przyjęcie gotówki do kasy można też zaksięgować na podstawie faktury VAT.