mamwiedze.pl

Woody Allen urodził się w Nowym Jorku jako Allen Stewart Konigsberg. Od wczesnej młodości lat pisał skecze, scenariusze dla telewizji i występował jako komik. W wieku 17 lat zmienił nazwisko, bo uważał, że Konigsberg brzmi zbyt poważnie w tej profesji.

Woody Allen jest naprawdę niezłym klarnecistą. Można go posłuchać w klubie The Carlyle na Madison Avenue przy 76 ulicy, gdzie ze swoim New Orleans Ragtime Band gra nowoorleański jazz w każdy poniedziałek. Przestrzega tego zwyczaju tak ściśle, że z reguły nie jeździ do Los Angeles na oskarowe gale, które odbywają się w nocy z niedzieli na poniedziałek, nawet kiedy jest nominowany do Oscarów. 29 grudnia 2008 r. jedyny raz zagrał z zespołem w Polsce w Warszawskiej Sali Kongresowej.

Reżyser jest obecnie ze swoją 4 żoną, Soon-Yi Previn. Poprzednie to Harlene Rosen, Louise Lasser i Mia Farrow. Allen był też w długotrwałym związku ze swoją muzą i aktorką Diane Keaton. 

Soon-Yi Previn to córka Mii Farrow (zaadoptowana zanim ta związała się z Allenem). Jej romans z reżyserem rozpoczął się kiedy Mia i Woody byli małżonkami. Kiedy w apartamencie Allena Farrow znalazła rozebrane zdjęcia przybranej córki, rozpętała się burza. Swój żal i wściekłość Mia wylała w autobiografii. Allen był powszechnie atakowany nie tylko za charakter relacji wiążący go z kochanką, a później żoną, ale także z powodu różnicy wieku, która wynosi 34 lata.

Allen ma na swoim koncie 3 Oscary: dwa za najlepszy scenariusz oryginalny za „Hannah i jej siostry” (1986) i „Annie Hall” (1977), a jeden dla najlepszego reżysera, także za „Annie Hall”. Pośród kilkudziesięciu nagród Allena przyznanych mu przez najpoważniejsze gremia filmowe na świecie znalazły się też Złoty Glob za „Purpurową różę z Kairu”, Nagroda Federacji Krytyki Filmowej na festiwalu w Cannes (za ten sam film), 6 nagród Akademii brytyjskiej, 5 włoskiej, 2 francuskie Cezary i berliński Złoty Niedźwiedź.

Z 21 nominacji do Oskara, które przyznano Allenowi 14 należało do kategorii „najlepszy scenariusz oryginalny” (światowy rekord), pozostałe były dla najlepszego reżysera, a jeden dla najlepszego aktora pierwszoplanowego. Na galę rozdania Oskarów Woody wybrał się jednak tylko jeden raz w 2002 roku po to, aby po tragedii 9/11 ze sceny namawiać do kręcenia filmów w Nowym Jorku.

Film otrzymał 5 nominacji i zdobył 4 Oscary. Obok Oskarów dla najlepszej aktorki – Diane Keaton i nagrody za najlepszy film, Allen osobiście otrzymał statuetki za scenariusz i reżyserię, a dodatkowo nominację w kategorii najlepszy aktor pierwszoplanowy.

Scenariusz na miarę Oscara? Praktyczny kurs pisania scenariuszy: filmy fabularne, seriale, reklamy, filmy dokumentalne, komedia. LINK SPONSOROWANY

„Manhattan” i „Tajemnica morderstwa na Manhattanie” to dwa filmy, których tytuły nie budzą wątpliwości, że akcja rozgrywa się na tej słynnej wyspie. Szczególnie „Manhattan” jest hołdem dla ukochanej dzielnicy ukochanego miasta reżysera, z której w miarę możności Woody Allen stara się nie ruszać. Pośrednio na Manhattan wskazują także "Dany Rose z Broadway'u" i "Strzały na Broadway'u".

Woody Allen napisał scenariusze do 53 filmów, wyreżyserował 44 obrazy i zagrał w 45 (także u innych reżyserów). Naprawdę sporo, prawda? Warto dodać, że Allen napisał muzykę do „Śpiocha” i „Wild men blues” (dokumentalny film o jego zespole), scenariusze do 4 seriali, 9 sztuk teatralnych (7 opublikowanych), z których 3 wyreżyserował, a w jednej występował.  

„Zagraj to jeszcze raz, Sam” to drugi (a nie jak zazwyczaj się podaje – pierwszy) utwór sceniczny Woody Allena, który odniósł wielki sukces na Broadway’u. W wystawionym w 1969 roku dramacie główne role grali sam Allen i Diane Keaton. Utwór był grywany na całym świecie, także w Polsce. W najnowszej inscenizacji Żebrowskiego główną rolę gra Kuba Wojewódzki.

Allen użyczył głosu tytułowej mrówce Z (a dokładnie mrówce Z-4195), co było o tyle trafne, że akcja rozgrywała się w Central Parku, a sam bohater był niezależnym - jak na mrówkę – indywidualistą.

„Jak się masz koteczku? (What’s up Tiger Lily?) to kupiony przez Allena japoński film szpiegowski, do którego ze znajomymi podłożył swoje zabawne dialogi. Film ujrzał światło dzienne w 1966 r. Następny film, „Bierz forsę i w nogi”  już według własnego scenariusza i z sobą w roli głównej był pełną gagów komedią o bardzo nierozgarniętym przestępcy.

Zapisane ręcznie na karteczkach, zmięte w kulki pomysły Allena zapełniają wielką torbę. Autor niekiedy wysypuje kilka lub losuje na chybił trafił i próbuje przypasować do tego, czym się akurat zajmuje. Woody Allen do dzisiaj scenariusze pisze odręcznie, a potem przepisuje na starej maszynie do pisania.

Allen pracując nad scenariuszem, bierze „nadprogramowe” prysznice, kiedy przeżywa twórczy impas. Potrafi przez kilkadziesiąt minut stać pod strumieniem wody i rozmyślać o pomysłach, konstruując intrygę. Pomocne są także spacery – po mieście lub ogromnym tarasie jego mieszkania. Opowiada też znajomym swoje pomysły na głos – niekoniecznie licząc na ocenę, ale raczej po to, by usłyszeć, jak brzmią.

Akurat japońska poezja nie należy do szczególnych natchnień reżysera. Allen przepada za filmami Ingmara Bergmana – dramat psychologiczny „Wnętrza” jest inspirowany jego twórczością i życiem. Uwielbia Dostojewskiego, Tołstoja, Czechowa – rozgrywająca się w czasach wojny z Napoleonem „Miłość i nienawiść” jest rodzajem pastiszu Tołstoja, a „Zbrodnie i wykroczenia” w oczywisty sposób nawiązują do „Zbrodni i kary”. Allen jest też wielkim fanem (i wykonawcą) tradycyjnego jazzu, co słychać w bardzo wielu jego filmach.

Allen nie nakręcił dramatu wojennego. Ma na koncie komedie: romantyczne, kryminalne, paradokumentalne, SF, muzyczną; dramaty psychologiczne, a nawet thriller („Wszystko gra”). W „Bananowym czubku” Allen gra rewolucjonistę, który przez część filmu na swój sposób bierze udział w „akcji zbrojnej”,  ale raczej nie określilibyśmy tego obrazu jako wojenny, a już na pewno nie jako dramat.

We „Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o seksie” Allen zagrał 4 role. Był między innymi plemnikiem rozmawiającym z kolegami nad sensem istnienia w oczekiwaniu na wyekspediowanie na „tamten świat”.

"Inna kobieta" to film – filmowy dramat Allena z Genem Hackmanem i Mią Farrow. Pozostałe są tytułami jego książek – zbiorów opowiadań, do których należy także „Bez piór”. Prócz tomów opowiadań Allen wydawał swoje scenariusze i utwory sceniczne. Napisał także powieść, ale nie był z niej zadowolony i nie zdecydował się jej opublikować.

Tak, to Angelina Jolie nigdy nie zagrała u Allena. Natalie Portman i Drew Barrymore wraz z Julią Roberts zagrały w musicalu „Wszyscy mówią kocham cię” (gdzie śpiewali też Edward Norton, Tim Roth i sam Allen!). Ostatnią muzą reżysera jest Scarlett Johansson.

"Zelig" jest opowieścią o człowieku, który zdaje się nie mieć własnej osobowości, ale idealnie dopasowuje się do otoczenia, także pod względem fizycznym. Film został częściowo oparty na zdjęciach dokumentalnych głównie z lat 30. XX w., a grający tytułową rolę Allen „doklejony jest” do scen różnych historycznych sytuacji. W filmie na temat tej fikcyjnej postaci snują też swe wspomnienia rzeczywiste znane osoby jak Saul Below czy Susan Sontag.

„Manhattan” zaczyna się od pierwszych dźwięków „Błękitnej Rapsodii”, która towarzyszy potem w filmie zdjęciom Nowego Jorku. Allen przyznał nawet, że muzyka Gershwina zainspirowała go do nakręcenia tego czarno-białego, nostalgicznego filmu o mieście i żyjących w nim ludziach.